De dag waarvan je wist dat hij ging komen. Het verlof is bijna voorbij. Je lieve kleine mannetje gaat naar de opvang. Of nouja.. Wennen dan. Valt toch allemaal best mee? Tas ingepakt, speen met naam en reservesetje kleding mee. En oja ook nog voeding en luiers. Gewoon voor de zekerheid, want stel dat ze het niet hebben. Achterlijk natuurlijk, want waarom zou een professionele opvang van baby’s zonder luiers en voeding zitten. En ze hadden bij de kennismaking nog heel duidelijk gezegd dat het niet nodig was.
Maar toch ga je bepakt en bezakt onderweg. De koude ochtend in. Ijs op de sloten en dauw in de bomen en op het gras. Teun dicht en warm tegen mij aan in de draagzak. Onderweg nog een fotootje voor in de boeken. En dan sta je daar ineens voor de deur. Je laat nog net geen traantje als je daar met je mondkapje op, op de deurmat staat, want verder mag je niet naar binnen vanwege de huidige coronamaatregelen. Teun kijkt rustig om zich heen, vindt het helemaal prima. Mama niet. Die gaat nog 100 keer na of alles in de tas zit en of ze alles wel gezegd heeft.
En dan is daar het moment. Je geeft Teun over en zegt 10 keer gedag. Nog 1 kusje dan. Iets waarvan je altijd gezegd hebt dat je het niet gaat doen. Je weet hoe moeilijk je het een kind ermee maakt, omdat je dat in de klas o zo vaak tegen ouders hebt gezegd. Snel afscheid nemen en gaan. En toch sta je daar nog. Doei Teun, die inmiddels onder de indruk naar het spelende kindje kijkt en geen oog meer voor je heeft. Nou tot zo dan maar zeg je tegen de lucht.. Sta je dan weer in de kou, de deur klapt achter je dicht. Nog 3 uur te gaan…
Je besluit een rondje in de drogist te doen, want meer winkels zijn niet open. Lock down.. En dan toch maar naar huis. Met een kopje thee voor de televisie. Eindelijk tijd voor een kerstfilm. De opvang belt voor een update. Hij heeft zijn flesje van 165 milliliter opgedronken. Kleine doerak, dat doe je thuis nooit. Fijn dat het goed gaat. Nog 1.5 uur te gaan…
Verder met die kerstfilm, zonder steeds naar de babyfoon te kijken of Teun al wakker is. Stiekem best lekker. En die warme thee ook. Nog 30 minuten…
En dan is het 11.45 en is het tijd om Teun weer op te halen. Je vergeet even dat het zo koud is dat je de autoruiten moet krabben. Waar is die krabber gebleven? Nergens te vinden.. Sta je dan. Toch gaan lopen? Nee dan ben ik echt veel te laat. Lekker begin Laura.. Eerste keer wennen op de opvang en je bent te laat. Misschien het handschoenenvakje? Yes, gevonden. Snel krabben, wachten tot je door de voorruit kan kijken en gaan. 12.01. Het valt mee.
En daar is Teun dan weer. Vrolijk zwaaiend met een rammelaar. Mij totaal niet gemist. Natuurlijk niet. Gelukkig ook maar. De leidster geeft aan dat hij heerlijk 1.5 uur geslapen heeft. 1.5 uur? Klein monster. Waarom slaap je hier wel?
We gaan samen naar huis. Mag ik hem morgen weer brengen? Hij drinkt en slaapt beter dan thuis. Grappenmaker. Wat is het stiekem fijn dat hij weer thuis is en wat heb ik er vertrouwen in dat het de volgende keer weer net zo goed gaat. En weet je.. Eigenlijk viel het allemaal wel mee.
Liefs van Laura
