15 november 2020. De dag dat wij een positieve zwangerschapstest in onze handen houden. Of eigenlijk 3 testen.. Want bij de eerste twee was het toch fijn om het nog zekerder te weten. Ergens wist ik het. Ik voelde aan mijn lijf dat ik zwanger was. Tommy zei steeds van niet, eigenlijk vooral om mij te behoeden voor een teleurstelling. Want de eerste keer raak is wel heel uitzonderlijk. Maar daar stond het dan toch. Een plusje. Of eigenlijk 3 plusjes.. Het verscheen direct op de test. Duidelijker kan niet. Er groeide een klein mensje in mijn buik.
Allerlei emoties schoten door mijn hoofd. Blijdschap, angst en medeleven voor de mensen bij wie dit moeilijker gaat. Want wij hebben onwijs veel geluk gehad. 3 oktober getrouwd, genoten van een coronohuwelijksreis door Nederland, keuze gemaakt om ervoor te gaan en dan pats boem zwanger. Een echt cadeautje en o zo welkom.
Er brak een periode van misselijkheid aan. Uren heb ik doorgebracht bij de wc in huis, de wc in de badkamer en de wc in het lerarentoilet op school. En dat laatste is de reden waarom ik het al na 8 weken aan een aantal collega’s op school vertelde. Want een rennende juf door de gangen als een kleuter tijdens de lunch komkommer of grilworst op zijn brood had, viel in mijn beleving nogal op.
Al snel konden we steeds vaker het hartje horen kloppen en begon mijn buik te groeien. Wat is het bijzonder wat het lichaam kan. Dat je samen met de baby zorgt dat hij kan groeien. Door een lockdown was een geslachtsecho pas mogelijk bij 19 weken. Iedereen dacht een meisje. Wij zelf ook. Daar hadden we al een naam voor en alle kinderen in de familie zijn jongens. Er moest wel een meisje bij komen. Tot het moment dat ik na schooltijd naar de verloskundige liep. Ineens wist ik het. Het is een jongen. En toen het echoapparaat over mijn buik bewoog en ons kleine wonder in beeld verscheen, wist ik het zeker. Duidelijker kon niet. We kregen een zoon. Zodra we de deur uitliepen, foto’s, filmpjes en zijn eerste pakje rijker, waren we eruit. Teun groeide in mijn buik.
Met 20 weken stond er een spannende echo op het programma. Tommy heeft een schisis en er was een kans dat ons kindje dit ook zou hebben en daarom werd deze echo in het ziekenhuis uitgevoerd. Teun werkte niet echt mee en daarom stond ik als een ongeleid projectiel door de toiletten van het ziekenhuis te springen. Met resultaat, want Teun draaide de goede kant op. Alles was goed.
De weken gingen voorbij en Teun begon steeds wilder te schoppen in mijn buik. Eindelijk konden Tommy en ik hem samen voelen. Eerder lukte dat niet vanwege een voorliggende placenta. Gelukkig was Teun net een kleine voetballer en schopte hij er dwars doorheen. We konden hem voelen.
Maanden vlogen voorbij en de kwaaltjes namen toe. Brandend maagzuur, vermoeidheid en bekkenproblemen kwamen om de hoek kijken. Lange wandelingen met sep werden wandelingen door de straat en dat het geen warme zomer was, was voor mij stiekem een zegen. Bij 36 weken neem ik afscheid van de kinderen, collega’s en de school en begint er een tijd van wachten. Ondanks dat je het niet wil, sta je toch iedere dag op met de vraag of dit de dag zal zijn dat je kleintje geboren wordt. Je enkels zwellen op, lopen is waggelen geworden en slapen lukt niet meer zonder de 100 kussens in je bed. Daarnaast neemt de angst voor corona tijdens de zwangerschap toe. Die angst zat er altijd al, waardoor ik mij enorm aan de regels hield en groepen en afspraken uit de weg ging, maar nu, tijdens die laatste weken sluiten we ons helemaal op in een cocon. Want stel dat Tommy positief test en niet bij de bevalling mag zijn. We moeten er niet aan denken.
De 40 weken komen dichterbij. Wanneer zal de eerste wee zijn entree maken? Vandaag? Morgen? Volgende week? Op de uitgerekende datum hebben we een afspraak bij de verloskundige. We spreken over de mogelijkheden als Teun langer blijft zitten en besluiten om bij 41 weken een poging tot strippen te doen als hij dan nog steeds geen zin heeft om zijn ouders te ontmoeten.
Gelukkig heeft onze zelfbedachte isolatie en het geduldige wachten eindelijk resultaat. Want de nacht na het onderzoeken wat we gaan doen als hij langer blijft zitten, besluit Teun dat hij lang genoeg in die donkere, warme baarmoeder heeft gezeten en dat het tijd is om de wereld te ontmoeten. Op 28-7 om 4.00 uur in de nacht dient de eerste wee zich aan. Teun zal 22 uur later geboren worden.
Liefs van Laura
