Tijdens de zwangerschap kwam onze hond Sep vaak bij mij liggen. Of dat door de zwangerschap kwam of gewoon omdat hij het fijn vond laat ik in het midden. Want regelmatig kwam hij uit enthousiasme na het uitlaten boven op mijn buik gesprongen, zonder enig bewustzijn dat er een baby in zat. Ik gok dus het laatste…
Toen mijn weeën begonnen waren op 28 juli belde ik mijn moeder of ze Sep kon komen halen. Wat was ik emotioneel en bang. Daar ging Sep, zich van geen kwaad bewust, vrolijk kwispelend met mijn moeder mee de voordeur uit. Ik moest keihard huilen, wat was het ineens echt. 9 maanden kijk je uit naar dit moment, maar als het dan zover is weet je even niet of je het wel wil, of je er wel klaar voor bent en of je het wel kunt.
3 dagen bleef Sep bij mijn ouders. Zo konden wij ons eerst even focussen op de kleine Teun. Poepluiers verschonen, oefenen met voeden, eindeloos rondlopen om hem te troosten en de kraamtranen wegslikken, of gewoon keihard laten gaan. Zonder ook nog te moeten denk aan de hond die moet poepen. Wel zo leuk voor hem ook, want bij ons had hij zich op dat moment waarschijnlijk onrustig gevoeld.
Na 3 dagen kwamen mijn ouders de parkeerplaats opgereden. Sep in de achterbak. Dolenthousiast kwam hij het huis in gestormd. Vrolijk kwispelend en springend om ons te begroeten. Wat had hij ons gemist en wij hem. Tot er ineens een klein huiltje uit de box klonk. Sep stopte met waar hij mee bezig was en keek geschrokken, nieuwsgierig en bang tegelijk naar de box en vervolgens naar ons, wat was dit? Rustig hielden we hem boven de box. Meteen begon hij te kwispelen, vond het maar wat interessant allemaal.
De dagen die volgden was Sep niet van onze zijde te slaan. Wilde het liefst bij mij liggen als ik Teun vasthad en ging ter bescherming tussen Teun en de verloskundige instaan toen die op controle kwam.
Heel bewust kozen we ervoor om onze aandacht te verdelen. De kraamvisite eerst Sep te laten begroeten, al konden die sowieso al niet om Sep zijn enthousiasme heen. En lieten we Sep onder toeziend oog van ons Teun besnuffelen. Regelmatig lag ik op de bank met in mijn ene arm Teun en op mijn andere arm Sep.
Op dit moment is Sep dolenthousiast als ik Teun na een slaapje naar beneden komt en gaat hij op het speelkleed liggen, zodra ik deze neerleg. Altijd binnen het bereik van de voeten van Teun die dan zachtjes, en soms ook hard, tegen hem aan schoppen. Opzoek naar het contact. Teun begint regelmatig om zich heen te grijpen en heeft al een aantal keren Sep zijn staart te pakken gehad. Sep geeft geen kik, al blijven we natuurlijk altijd in de buurt en bevrijden hem snel uit zijn benarde positie. Wat lastiger is voor Sep zijn de leuke en aantrekkelijk piepende speeltjes van Teun. Want eigenlijk wil hij daar ook wel mee spelen. Soms vinden we ineens een speeltje in zijn mand met een schuldige Sep ernaast, maar meestal kan hij zich goed beheersen. Knap!
Het meest bijzondere vind ik het contact tussen Sep en Teun. Teun kijkt naar Sep en lacht naar hem. Sep kijkt terug en geeft hem het liefst een lik in zijn gezicht, wat dan weer niet mag van ons, en gaat er dan maar met zijn kop naast liggen.
Twee van onze favorieten wezentjes en nu al zo gek op elkaar, dat kan alleen maar beter worden.
Liefs van Laura
