De tweede dag van 2022, een heel jaar die nog voor ons ligt. Een goed moment om terug te kijken op het mooiste moment van 2021 en daarnaast, als ik heel eerlijk ben, ook het ergste moment van 2021... De bevalling. Een lange blog kan ik vast vertellen, want ik wil het zo eerlijk en duidelijk mogelijk op papier zetten.
Vooraf hoorde ik van mensen dat ze filmpjes keken, boeken lazen en verhalen opzochten over de bevalling. Ik niet. Want iedere bevalling is anders en mijn lichaam zou vast wel weten wat hij moest doen. Natuurlijk deed ik de algemene voorbereiding van de verloskundige praktijk en ook een hypnobirthingcursus. Maar kijken naar schreeuwende vrouwen, bloedende onderkanten en flauwvallende mannen waren niet aan mij besteed. Daar sta ik ook nog steeds achter, al hoop ik dat er ergens moeders zijn die zich wel graag inlezen en iets aan mijn verhaal hebben, misschien wel vooral achteraf.
Teun liet even op zich wachten. We gingen de 40 weken voorbij. De onrust nam toe. In de nacht van 27 op 28 juli om precies 04.00 uur keek ik naar de tijd op mijn telefoon. Ik was wakker geworden met een raar soort buikpijn. Alsof ik ongesteld moest worden, maar dan toch net weer anders. De weken ervoor had ik vaker dit soort krampen gehad, voorweeën. 100 keer dacht ik dat de bevalling begonnen was. 100 keer dacht ik ook dat het niet zo was. De tussentijden waren onregelmatig. Soms 3 minuten, soms ineens 20 minuten niks. Het was goed te doen. Tommy bleef op mijn verzoek thuis aan het werk. Hij kon toch niet heel veel doen.
Ik keek series en luisterde naar een boek. Af en toe ging ik onder de douche of in bad, maar toen de pijn erger werd, had ik daar al snel geen zin meer in. Lopen wilde ik, hangen tegen de kast en zeker niet zitten of liggen. Sep werd opgehaald, Tommy stopte toch met werken en rond 18.00 uur leken de weeën sneller op elkaar te volgen en langer te duren. De verloskundige werd gebeld en een uur later stond ze voor de deur.
Ik ben een persoon die zich niet laat kennen, een masker opzet en doet alsof de pijn wel meevalt. Dat deed ik ook, hoe dom ook, toen de verloskundige bij ons thuis op de bank zat en mij bekeek toen ik tegen de box een wee stond weg te puffen. De meeste vrouwen bellen bij een eerste te snel, zei ze nog. Ik denk dat ik nog naar huis ga als ik jou zo zie. Te snel, dacht ik? Ik zit hier al 15 uur weeën weg te zuchten, hoezo te snel? Maar ik zei het niet. We gingen naar boven om te kijken hoe ver de ontsluiting al was. 4 cm en een bijna verweekte baarmoedermond. Verder dan de verloskundige dacht. Ik heb mij echt netjes aan de regels gehouden en niet zomaar gebeld, dacht ik. En weer zei ik het niet hardop.
De verloskundige ging naar huis en ik mocht weer bellen als de pijn erger werd, want dat zou het echt nog worden. De pijn werd niet erger en dat is het ook niet geworden. Steeds twijfelde ik of ik wel weer mocht bellen. Een uur later namen we toch weer contact op. Een halve centimeter erbij. Het schoot niet op. Toch besloten we dat het tijd was om naar het ziekenhuis te gaan. Dat wilde ik zelf graag. Daar in bad bevallen was mijn wens. Gelukkig was er plek in het ziekenhuis in Hoorn, want met alle baby’s die in juli geboren moesten worden, was dat nog maar de vraag. Teun had op tijd bedacht dat hij geboren wilde worden, want later die nacht lag het ziekenhuis vol.
Aangekomen bij het ziekenhuis stonden we voor de deur, of eigenlijk zat ik voor de deur, in een rolstoel, tas met veel en veel te veel spullen op schoot. Het was inmiddels half 10. De verloskundige gaf aan dat we even bij dit moment stil moesten staan, ons bewust zijn van het feit dat we met zijn tweetjes naar binnen zouden gaan, maar me zijn drietjes naar buiten zouden lopen. Wat een bijzonder en intiem moment, daar voor de deur van de nachtingang van het ziekenhuis, tussen de weeën door.
We kregen een prachtige, grote kamer met bad toegewezen. Alles liep zoals ik het wilde. Het bad werd aangezet en toen ik erin kon, je raadt het al, had ik totaal geen behoefte meer aan het warme water.
6 cm ontsluiting. Ik wilde lopen, zitten, staan, op de bal, van de bal, op de stoel, van de stoel, in het bed, uit het bed en ga zo maar door. De weeën bleven even pijnlijk, maar gingen niet meer weg. De tussenposes van een minuut werden een paar seconden en die paar seconden werden niks. De weeën stormen hielden aan en de enige manier om ze op te vangen was leunend tegen Tommy aan. 8x keer puffen en opnieuw. Tommy deed een poging om mee te doen, maar pufte 7x. Tussen het puffen door zei ik dat het er 8 waren en Tommy deed gehoorzaam mee. Wat hebben we daar nog vaak om moeten lachen.
Ergens tussen de weeën door vroeg ik om een ruggenprik. Dit werd genegeerd. Ik begreep later dat ze dit bewust doen. De meeste vrouwen zeggen dit in een opwelling en hebben later spijt. Ik niet, want ik stond open voor pijnbestrijding en op het moment dat ik het aangaf, was ik eigenlijk al 10 keer over mijn eigen grens heen gegaan. Dat wist de verloskundige natuurlijk niet en ik had geen energie om het aan te geven, liet het gaan en ging verder met puffen. In mezelf gekeerd, zwetend als een otter inclusief doorweekt shirt, maakte ik weinig mee van wat er om mij heen gebeurde. Tassen werden verplaatst. Omdat ik moest verhuizen naar een kamer zonder bad, zodat een andere vrouw daar gebruik van kon maken. Tassen kwamen weer terug, toch niet verhuizen. Het was kwart over 11. Nog steeds 6 cm, nog steeds alleen maar weeën zonder pauze.
Mijn vliezen werden gebroken, misschien zou dat helpen. Ik kon niet meer. Mijn benen waren vermoeid van het staan en ik riep dat ik dit nooit meer wilde doen. Ik kan het niet, ik ga naar huis, zoek het allemaal maar uit. Alsof dat zou kunnen.. Opnieuw gaf ik aan dat ik pijnbestrijding wilde. Ik werd door mijn verloskundige alvast aan de CTG gelegd, zodat de verloskundige van het ziekenhuis, die het over zou nemen i.v.m. de pijnmedicatie, dat niet meer hoefde te doen en het sneller zou gaan. Ik werd overgedragen en moest toch opnieuw aan de CTG, het ziekenhuis moest dit zelf doen, anders telde het niet.
De anesthesist werd uit haar bed gebeld. Het zou een ruggenprik worden. Omdat ik maar bleef hangen op die 6 cm, inmiddels was het 00.12, zou dat de beste optie zijn. Rond 01.00 werd de ruggenprik gezet. Nog steeds 6 cm ontsluiting en nog steeds alleen maar weeën. Op de ruggenprik ga ik in een later blog wat dieper in, want ik vind dat de ruggenprik en de taboe eromheen, meer aandacht verdienen. Wel vast een shout out naar de assistent die mij in bedwang hield toen ik muisstil moest zitten tijdens het zetten van de ruggenprik en tegelijk weeën had. Zonder haar was het vast moeilijker geworden.
In de minuten die volgden werd er steeds op mijn buik geprikt. Voelde ik nog iets? De pijn zakte langzaam weg en ik kon liggen en even toegeven aan de vermoeidheid. De anesthesist nam afscheid. Het was inmiddels 01.30.
1x drukte ik op het knopje voor het toedienen van het medicijn, dat mocht om het kwartier, toen ik dacht dat ik moest poepen. Ik was ervan overtuigd, ik moest naar de wc. De verloskundige moest lachen en keek naar de ontsluiting. 10 cm. In een half uur ineens 4 cm erbij. Ze zeggen wel vaker dat de ontspanning na een ruggenprik helpt bij de ontsluiting en dat geloof ik meteen. Na uren alleen maar die 6 cm horen, was dit een opluchting. Om 01.43 maakte Tommy een foto van mij op het ziekenhuisbed, wallen tot mijn tenen, nat van het zweet, haar recht omhoog en grauw van vermoeidheid, maar wel volledig ontspannen. Een foto, waar ik niet graag naar kijk. Om 01.48 begon de persfase, wat ging het ineens snel.
Opluchting voelde ik toen de verloskundige zei dat ik mocht gaan persen. Deze lange dag zou snel voorbij zijn. De pijn zou snel voorbij zijn en Teun zou snel geboren worden. 5x moest ik persen. Onwijs snel. Tommy pakte hem samen met de verloskundige aan het legde hem op mijn borst. Het mooiste moment van de bevalling. De grootste tip die wij iedere kersverse vader (of moeder) kunnen geven. Want hoe bijzonder is het dat jij het eerste contact hebt met je kindje in de grote buitenwereld.
Mijn eerste gedachte bezorgt mij nog regelmatig een schuldgevoel. Dit is vast niet normaal. Ik dacht er namelijk als allereerste aan dat ik zo blij was dat het voorbij was, dat ik geen pijn meer had, toen de verloskundige zei dat Teun geboren was en het eerste huiltje klonk. Vrijwel direct daarna dacht ik eraan dat mijn zoontje geboren was en was ik dolblij dat ik hem in mijn armen kon houden. Deze gedachte sprak ik uit en ik hoorde om mij heen dat veel meer vrouwen deze gedachten hadden toen hun kindje geboren werd. Dat is ook de reden dat ik dit deel. Want ook in dit geval helpt het als je weet dat deze gedachten erbij kunnen horen en dat het niks hoeft te zeggen over de liefde voor je baby.
De placenta werd geboren, er ontbraken een aantal vliezen, maar dat was voor latere zorg en ik werd gehecht. Hier lees je meer over in mijn blog over de wond na de bevalling.
De uren die volgden waren magisch, bijzonder, spannend en onwerkelijk tegelijk. Teun Mielan van de Scheur was op deze wereld. Papa en mama hadden dit samen gedaan. Wat was ik blij met de hulp van Tommy. In de donkere, stille nacht genoot ik van het wondertje dat naast mij lag te slapen. Ik deed geen oog dicht en kon alleen maar naar hem kijken. Op een soort adrenaline zag ik dat de zon opkwam en de dag van 29 juli begon. Vanaf dit moment zouden we altijd ouders zijn.
Vaak hoor ik om mij heen dat je alles vergeet als je je kleintje in je handen hebt. Dat vind ik onzin. Ik heb mijn bevalling als traumatisch ervaren, ook al ben ik mij ervan bewust dat het veel erger kan. De weken, maanden erna kon ik er niet aan terugdenken zonder keihard te moeten huilen en er misselijk van te worden. Het bevalverslag heb ik pas gelezen om dit blog te maken, 5 maanden later. Eerder kon ik het niet opbrengen. Steeds meer kan ik het achter mij laten en trots zijn op mezelf, want stiekem was ik onwijs teleurgesteld in mezelf. Waarom kon ik dit niet zonder pijnbestrijding, waarom had ik zoveel pijn en waarom kon ik niet, zoals veel andere vrouwen genieten van de bevalling. Ik denk dat we met zijn allen af moeten van het idee dat een bevalling leuk en bijzonder moet zijn en de zin dat je alles weer vergeten zou zijn. Je vergeet het namelijk niet, een bevalling is niet alleen maar leuk en het neemt de pijn niet weg, maar het is het wel allemaal 100 % waard.
Laten we dat zeggen als mensen vragen hoe de bevalling was. Het was vervelend, het deed pijn en ik heb gehuild, maar mijn lieve kleine mannetje was het wel allemaal waard en ik had het voor geen goud willen missen.
Liefs van Laura
