De ruggenprik. In andere landen zo normaal en in Nederland toch altijd een ding. Of tenminste dat gevoel heb ik, maar misschien ligt dat aan mij. Laten we vooropstellen dat iedere keuze oké is, want het gaat om je eigen gevoel.
Ik las laatst dat veel vrouwen die vragen om de ruggenprik deze niet of pas heel laat krijgen vanwege personeelstekort of andere problemen. Daarnaast bestaat er bij veel vrouwen het gevoel het zonder medicatie te moeten doen, of zelfs te falen als je de ruggenprik nodig hebt gehad. Ik ben daar een voorbeeld van en daarom schrijf ik deze blog.
Vooraf maakte ik een geboorteplan. Ik schreef op dat ik in bad wilde bevallen, Tommy onze kleine man mocht aanpakken en dat ik open stond voor pijn medicatie. Want waarom niet? Waarom pijn hebben als het ook anders kan. Ik ga toch ook niet mijn kies laten trekken zonder verdoving dacht ik nog.
Toch was er altijd ergens dat stemmetje in mijn hoofd die zei dat ik het zonder moest kunnen. Dat dat beter was. Dat ik anders zwak zou zijn. Meestal kwam dat stemmetje naar boven als ik andere vrouwen sprak of hun verhalen las. Ik wil thuis bevallen en zonder medicatie. Dat moet ik ook kunnen dacht ik dan. Dan heb ik het beter gedaan en ben ik sterker. En ik zal je zeggen dat ik er heel stiekem trots op ben dat na de ruggenprik, Teun zo snel geboren is. Dat ik het maar kort nodig had. En eigenlijk vooral op eigen kracht deed. Oké Laura. Waar haal je dit nou weer vandaan? Wat een onzin denk ik ergens.
Als ik deze woorden schrijf besef ik hoe gek dit eigenlijk klinkt. Belachelijk ook. Ik had die ruggenprik nodig. Ja dus? Ik heb toch echt eigenhandig Teun door dat geboortekanaal naar buiten geperst. Ik heb toch echt zelf die weeën opgevangen en heb toch echt zelf die placenta eruit geworpen. Die ruggenprik nam dat niet van mij over, maar maakte die laatste weeën wel dragelijker. Zorgde dat ik kon ontspannen en de ontsluiting bevorderde. Dus waarom niet? Trouwens.. De persweeën moet je voelen om te kunnen persen, dus daar deed die prik niet zo veel voor, maar dat even ter zijde.
Dat de ruggenprik een taboe is, merkte ik ook toen ik tijdens mijn bevalling aangaf dat ik een ruggenprik wilde en dit eerst genegeerd werd. Omdat vrouwen het in een opwelling kunnen zeggen en achteraf spijt hebben. Zei de verloskundige toen ik bij de nabespreking aangaf dat ik dat vervelend vond. Dat kan ik aan de ene kant begrijpen. Er zitten toch wat medische risico’s aan zo’n ruggenprik. Aan de andere kant gaat het ook over het emotionele aspect. Spijt dat je het nodig had. En ook dat kan ik begrijpen, maar het brengt op deze manier ook zo veel vrouwen in verwarring. Versterkt het gevoel dat een ruggenprik voor minder sterke vrouwen zou zijn. En daarnaast had ik aangegeven dat ik er open voor stond.
Laten we er met zijn allen open over zijn. Ja ik heb een ruggenprik gehad en ja dat heeft mij geholpen, net als een heleboel andere vrouwen.
Oké dan nu even over hoe dat in zijn werk ging. Het medische plaatje, al heb ik daar vrij weinig verstand van, wel eigen ervaring.
Toen ik voor de tweede keer om de ruggenprik vroeg, ging het allemaal vrij snel. Al leek het een eeuwigheid, laten we eerlijk zijn. Iedere minuut leken er minimaal 20. De anesthesist kwam en samen met een assistent, die pas later kwam, werd de ruggenprik geplaatst. Het leek of er inmiddels 100 mensen in de kamer waren. Monitor op je vingers, op je buik en het hoofdje van je baby om de hartslag in de gaten te houden. En dat allemaal in een soort roes. Nog een heel gedoe kan ik je vertellen. Probeer maar eens met weeënstormen, waarin je steeds wil staan, muisstil te blijven zitten. Gelukkig stond Tommy voor mijn neus mee te puffen. 8 keer kort in, één keer lang uit en werd ik in een soort greep gehouden door de assistent die rustig op mij in bleef praten. Het prikken lukte niet in één keer en was gevoelig. Maar niks vergeleken met de pijn van de weeën. Ik kon alleen maar denken aan het feit dat de pijn snel weg zou zakken en hield mij daar aan vast. Al snel werden de pijnsteken minder en kon ik even gaan liggen. Meerdere keren werd er op mijn buik gedrukt om te kijken of ik het nog voelde. Gekke gewaarwording dat je eerst zoveel voelde in je buik en het ineens gevoelloos lijkt. De pijn nam af, maar is nooit helemaal weggeweest. Dat hoeft ook niet, want dit was dragelijk. Na nog geen kwartier sinds de pijn zo goed als weg was, maakte de lichte zeurende pijn plaats voor een soort aandrang om te poepen. Je kan ze bijna niet tegenhouden en voelen als een soort golven in je buik. Je moet er aan toegeven. Deze persweeën zitten lager en worden niet verdoofd, zodat je wel weet wanneer je moet persen. Nou al snel dus, want 14 minuten later liet Teun zijn eerste huiltje horen aan deze prachtige wereld.
Wat ben ik, ondanks de soms dubbele gedachtes, blij met de keuze voor de ruggenprik. Want wie weet hoe lang het anders nog had kunnen duren tot de 6 cm er eindelijk 10 zouden worden.
Laten we met elkaar open praten over de keuze voor wel of geen ruggenprik. Geef duidelijk je grenzen aan en laat weten wat je wilt. Laten we met elkaar zorgen dat je ook met ruggenprik weet dat je het echt zelf gedaan hebt, dat het oké is. Of je het nou met of zonder pijnbestrijding hebt gedaan. Je bent een stoere moeder en you did it.
Liefs van Laura
