De afgelopen weken besef ik mij hoe gezegend ik mag zijn dat mijn huis in Nederland staat. Dat Teun zijn ledikant staat in dat huis aan het water. Dat Tommy naast mij in bed kruipt na een dag werken en niet staat te vechten voor zijn land.
Onze grootste zorg is het in de gaten houden van de wakkertijden, het bedenken van weer een nieuwe groente combinatie voor Teun zijn hapjes en het regelen van opvang in een huis met Corona.
Niet de zorg om onderdak te vinden, de zorg of je genoeg eten hebt of zelfs de zorg of je het gaat overleven. Of je kinderen het gaan overleven.
Ik vond mijn bevalling heftig. Maar hoe heftig moet het zijn als je je weeën moet opvangen tussen het geluid van bommen. Moet persen terwijl je niet weet of je huis nog bestaat. Moet zorgen voor een kindje die zijn temperatuur nog niet zelf kan reguleren in een ijskoude schuilkelder en maar hoopt dat hij dat overleeft.
Gister keek ik met tranen in mijn ogen naar een buschauffeur die kinderen uit Oekraïne had gehaald. Zonder ouders, omdat ze dachten dat het hier beter zou zijn. Mijn hart brak toen werd verteld dat veel pasgeboren baby’s de kou niet hebben overleefd daar in die ondergrondse metrostations. Of keek naar het gezin dat werd vermoord, toen ze met koffers en tassen op de vlucht gingen voor de oorlog.
Wat ben ik dankbaar dat wij Teun zonder zorgen naar de opvang kunnen brengen, hem eten en melk kunnen geven en schone kleren.
Als vanaf dat ik een klein meisje was heb ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Gaf ik de inhoud van mijn spaarpot weg als er een Unicefactie op school werd aangekondigd en ging ik met Edukans richting Ethiopië, om daar het onderwijs te “verbeteren”.
Wat voel ik mij machteloos als ik een deel van Teun zijn “te kleine” kleding en dekens breng naar een inzamelpunt, geld doneer aan giro 555 en stichting vluchteling. Wat zou ik graag meer willen doen. Maar alle kleine beetjes helpen.
Laten we met elkaar dankbaar zijn voor het dak boven onze hoofd, de volle koelkast en het onbezorgd naar buiten gaan in dit prachtige weer. Laten we met elkaar kijken of we spullen of geld kunnen doneren, om zo, hoe klein ook, een beetje te kunnen helpen.
Liefs van Laura
