Een weekend met de hele familie. En dan bedoel ik echt de hele familie, inclusief opa en oma op een bungalowpark bij Oldebroek. Een bungalowpark die inmiddels zo bekend is, dat je de weg naar de
bowlingbaan of pooltafel kunt vinden in het donker of met veel te veel bier in je lijf. Geloof me. Niet gelogen..
Dat bungalowpark dan hè.. Dat is bekend. Want over de omgeving moet je ons, naast Zwolle en de supermarkt van Oldebroek, geen uitleg vragen. Ook niet als we al zo’n 10 jaar op dezelfde plek
komen. Het weekend ziet er namelijk altijd precies hetzelfde uit. Kom ik zo op terug.
Dit weekend waren er wel een aantal dingen anders. Om te beginnen gooide Corona de afgelopen jaren roet in het eten, moesten we nu heen als verantwoordelijke ouders van Teun en is het weekend van
november naar maart verhuisd. Wat overigens niet wil zeggen dat je de traditie van Sinterklaas vieren overboord moet gooien.. Wordt gewoon Sinterlente, net zo gezellig. Dit keer in de zon in
plaats van met 25 man in een huisje voor 6 personen.
Vrijdagavond druppelt iedereen langzaam binnen. Halen we patat en raakt het bier traditiegetrouw op. Ook als je vooraf denkt dat als je meer meeneemt, je dit keer op z’n minst zaterdagmiddag moet
halen.
Zaterdag gaat een deel naar Zwolle en wordt er snert gemaakt. Ook als het 16 graden is, de zon schijnt en de erwten moeilijk te vinden zijn in de supermarkt. In de avond krijgt iedereen een
cadeau met gedicht. Gaat vaders om 9 uur naar bed, al durfde hij dat dit jaar, na zijn sinterklaasgedicht niet meer, en worden de nieuw gekochte bier en wijn opgedronken.
Zondag opstarten, misschien nog zwemmen, bowlen, in de bar hangen en pizza eten. Klinkt als een gezellig weekend toch?
Dit jaar was het gevoel wel wat anders. Naast dat je moet wennen dat je ineens weer mensen om je heen hebt na die jaren met Corona, en je ergens toch bang bent dat je Corona bij je draagt, moet
je ook ineens denken aan een 7 maanden oude baby die niet altijd van huisje naar huisje wil worden gesleept. Of besluit 2 uur te gaan slapen als je precies naar de bowlingbaan moet, terwijl hij
normaal met hoge uitzondering de 3 kwartier aantikt.
Had ik al eens verteld dat ik stiekem een klein beetje last heb van fear of missing out? Nou die komt met dit soort momenten de hoek om kijken. Je weet dat je na een nacht met een huilende baby
beter verstandig wat vroeger naar bed kunt gaan, maar je negeert je trekkende oogleden en ziet het 12 uur worden. Om dan vervolgens met een overprikkelde baby om half 7 beneden
te zitten, nadat hij ook nog eens 4 keer wakker is geweest. Maar het feestje was leuk, laten we eerlijk zijn.
Dat punt van dingen missen is sowieso iets waar ik tegenaan loop. De combinatie van kind, werk, vrienden, familie en dan ook nog onze relatie is soms best lastig. Niemand teleur willen stellen,
plezier willen beleven en dan het liefst ook nog overal de perfecte jij willen laten zien. Geloof me, niet mogelijk.. Ik zal hier later nog eens een blog over schrijven, want ik weet zeker dat ik
niet de enige ben die alle ballen hoog wil houden, maar ze ook keer op keer allemaal laat stuiteren.
Terwijl ik dit schrijf lig ik heerlijk in bad, ligt Teun te slapen en is het de zondagavond van het familieweekend. Even een momentje van ontspanning. Nog een nachtje slapen en dan weer lekker
naar huis. Ook weer fijn.
Dat er nog maar veel van dit soort weekenden mogen volgen. Want ieder jaar is het weer lachen, gieren, brullen. En soms een beetje schamen als je vader weer een stomme grap maakt. Hoort er
allemaal bij.. Zegt Teun later vast ook over ons..
Liefs van Laura
