Waar ik normaal probeer luchtige onderwerpen, humor en serieuze onderwerpen eerlijk te bespreken, is dit weer eens een verhaal met de nodige zorgen. Zorgen bij papa en mama, en pijn en verdriet
bij Teun.
Ik begin bij het begin. Teun heeft een moeder met zware hooikoorts en huisstofmijt allergie die pijn in haar buik krijgt bij het eten van kip. En een vader met hooikoorts en een notenallergie.
Cashewnoten en pistachenoten wel te verstaan. Zoals onze huisarts assistent voor de grap eens zei toen ze onze allergiewaarden bekeek: ik wens jullie toekomstige kind veel succes.
Nou.. Dat kindje is er nu. En deze grap lijkt waarheid te worden. Waar hij de eerste maanden van zijn leven enorme buikpijn kreeg als mama ook maar iets met melk at en hij daar gelukkig weer
overheen groeide, begonnen we nu met pindakaas. Op aanraden van het consultatiebureau.
Eerst een halve theelepel, dan een hele, halve eetlepel en dan een hele. Hij reageerde er niet op. Wat een opluchting. Stiekem sprongen we een gat in de lucht en keken we elkaar opgelucht aan.
Geen pinda-allergie. Gelukkig.
Dachten we.. Tot we Teun een halve boterham met een beetje pindakaas gaven. Binnen no time een huilende baby met rode bultjes rond zijn mond. We dachten er nog niet zoveel bij. Hij was voor de
pindakaas test namelijk glansrijk geslaagd. En hij had Corona. Daar zal hij wel last van hebben. Dus lieten we het weer gaan en leek het al snel weer mee te vallen.
Tot we het een week later nog eens probeerde. Vol enthousiasme begon Teun aan zijn boterham met pindakaas. Ons kind is namelijk niet blijer te krijgen dan met een bruine boterham. En dan nu met
pindakaas. Wat een feest. Tot het feest omsloeg en de rode vlekjes weer rond zijn mond verzamelde en ook rond zijn oog toen hij daar met zijn pindakaas handen in gewreven had. Hij zette het op
het brullen en wreef gefrustreerd met zijn hand langs zijn keel om 5 minuten later zijn hele luier, in combinatie met een scheetconcert vol te poepen. Tommy kon precies vertellen wat Teun voelde.
Het was zo herkenbaar.
Vol onmacht, frustratie en zorgen keek ik hoe de tranen bij Teun over zijn wangen rolden. Hoe kon ik hem helpen? Ik zag in mijn hoofd de bezorgde moeder met een traktatietrommel en een epipen al
op het schoolplein staan. Rustig blijven en niet op de zaken vooruit lopen..
Na een kort gesprekje met de huisarts, die het heel vroeg vond om dit te ontdekken en het advies gaf om geen producten met pinda’s meer te geven, werden we doorverwezen naar een kinderarts.
Die afspraken zijn volgende week woensdag. Stiekem hopen we op een fout van onze kant. Dat Teun gewoon niet lekker was en wij overbezorgd. Dat hij er overheen groeit net als bij de melk. We gaan
het zien. Eerst woensdag maar eens afwachten.
Gelukkig is Teun nog steeds zijn vrolijke zelf en geniet hij nu gewoon van een bruine boterham met boter. Dat lievelingseten heeft hij dan weer niet van zijn moeder..
Liefs van Laura.
