Knutselen met een kind van een half jaar. Wie zei dat dat een goed idee was?
Een tijdje terug kregen we foto’s van de opvang. Teun in een schattig rood schortje, op schoot bij een leidster met verf aan het smeren. Z’n verjaardagskalender. Wat een plezier straalde eraf.
Een tijdje later kregen we met Valentijnsdag een hartje met gestempelde voetjes. Zo schattig.
Kan ik ook dacht ik. Creatief, kleuterjuf en niet bang om vies te worden. Moet lukken met deze mama. Toch?
Dus vol goede moed kreeg Teun een veel te groot schort aan. Mouwen opgestroopt, gekleurd papier, wat een vlaggetje moest worden in een plastic zakje met verf en gaan met die banaan. Moet goed
gaan.
Teun dacht er anders over. Zijn interesse ging naar de tafel waar de verf op lag. Veel interessanter. Spelen met de te grote mouw van het schort ook. Toch maar uit dan.. In een poging tot hulp
stootte ik het potje rode verf over de tafel, plakte de deksel van de witte verf aan mijn mouw en drupte de gele verf op de kast, omdat er te veel verf op het vlaggetje zat. Teun had inmiddels 5
minuten plezier en veegde met zijn vinger vrolijk over het zakje. Tot hij doorkreeg dat je ook aan het zakje kan plukken. Veel grappiger. 5 minuten zei ik toch? Daarna was het ook klaar en zette
Teun het op het brullen. Vlaggetje 5 ging met enige tegenzin. En deels gemaakt door mama..
Waarom kan deze moeder met knutselervaring dit niet en ziet het er op de opvang zo gezellig uit?
Agh het resultaat was leuk en de volgende keer proberen we het gewoon weer..
Liefs van Laura
