Met onrust in mijn lijf staan we bij een stoplicht. Nog 5 minuten en dan hebben we een afspraak in het ziekenhuis. Het is druk op de weg en ik heb een hekel aan te laat komen. Maar Teun besloot net toen hij zijn jas al aanhad dat een poepbroek een goed idee is was.. Nouja.. Het is niet anders. Teun zit zonder zorgen achterin. Weet niet wat er gaat komen. We hebben een huidpriktest vandaag. Onderzoek naar de reactie op pinda’s. En kijken ook meteen naar de andere noten. 2 weken geleden hadden we een afspraak met de kinderarts in het ziekenhuis. Met als conclusie verder onderzoek. Kijken of hij inderdaad een reactie krijgt bij een huidpriktest en vervolgens los van de uitslag van deze test, pinda’s introduceren onder begeleiding van het ziekenhuis. Dit omdat hij thuis 2 keer een reactie kreeg.
En daar staan we dan 10 minuten later. In de lift naar de juiste verdieping. Te laat.. Met excuses komen we bij de balie aan. Het was druk op de weg.. We krijgen een kamer toegewezen, van alle gemakken voorzien. Er komen twee medewerkers bij ons. Hele lieve. Ze vertellen ons wat er gaat gebeuren en Teun gaat direct op onderzoek uit. Totaal niet onder de indruk onderzoekt hij de medewerkerskaart van de verpleegkundige. Hij kan later ook wel in het ziekenhuis gaan werken grappen ze.
Dan is het tijd voor de test. Ik slik mijn tranen weg, terwijl Teun nog steeds vrolijk op mijn schoot zit en onderzoekend kijkt naar de flesjes en het mondkapje van de verpleegkundige. De een heeft Teun zijn armpje vast en de ander druppelt de vloeistoffen en soms stukjes noot op de huid en maakt kleine prikjes, zodat de vloeistof goed in de huid kan komen. Ik vind het onwijs spannend. En ook wel heftig. Teun reageert bij het ene prikje nauwelijks en geeft bij de ander een kleine mopper. Wat een stoere bink.
Hij krijgt 7 prikjes. De eerste zonder iets, de tweede met een stofje waar hij zeker een reactie op gaat krijgen. Als graadmeter voor de andere prikjes. En daarna voor pinda, amandel, hazelnoot, cashewnoot en walnoot. De mouwen van zijn romper gaan weer over zijn armpjes, zodat hij niet kan gaan krabben en we moeten een kwartier wachten.
Teun krijgt zijn flesje en mama (en oma) drinken een kopje thee. Teun lijkt de prikjes al vergeten en stiekem geeft dat de hoop dat er niks aan de hand is. Anders zouden we wel iets aan hem merken toch?
In een oogwenk staan de verpleegkundigen weer voor onze neus. Zijn mouw stropen we omhoog en al snel zie ik dat er twee bultjes op zijn huid zijn ontstaan. Eentje bij de prik als graadmeter, wat te verwachten was en ook eentje bij de pinda, wat dan eigenlijk ook weer te verwachten was. Een mengeling van emoties en gedachten schieten door mij heen. Zie je wel, mijn gevoel klopt, help het lijkt nu echt zo te zijn en gelukkig niet voor de andere noten. Want ook op zijn andere arm, blijven de reacties gelukkig uit. Geen cashewnoten-allergie, zoals papa. Wel eentje voor pinda’s. Tenminste.. dat lijkt nu zo. Met een blauwe stift maken ze een cirkeltje om de bultjes. Die van de graatmeterprik en pindaprik zijn ongeveer even groot. De verpleegkundige geeft aan dat de reactie wel mee lijkt te vallen. Gelukkig.
Na een enquête lopen we het ziekenhuis alweer uit. Wat heeft Teun het goed gedaan. Nu moet mama het alleen nog even laten bezinken allemaal. De belafspraak van volgende week afwachten en kijken hoe nu verder. Hopelijk valt de allergie inderdaad mee.
Wat ben ik trots op die kleine man.
Liefs van Laura
