Misschien kunnen jullie je mijn eerste blog nog herinneren. Eentje over een wond na het hechten, een langslepend proces van ruim 8 maanden. Maar ik heb goed nieuws. De wond is dicht. Hoera! Teun
gaat inmiddels als een ware tijger op boevenpad in huis. (En dan vooral naar dingen die gevaarlijk zijn, want dat is het leukste) en mama kan eindelijk zeggen dat ze geen open wond meer heeft.
Mag ook wel eens tijd worden. Nu het littekenweefsel nog..
Mijn grootste wens was om samen met Teun te zwemmen. Spetteren in het pierenbad en kijken hoe onze kleine waterrat het water zou vinden. Nu deed ik dat al wel eens stiekem, als we een weekend weg
gingen en met een flinke dot vaseline op de wond, maar iedere week naar babyzwemmen leek mij niet helemaal de bedoeling. Zondag was het zo ver. Eindelijk..
Vol goede moed gingen Teun en ik zaterdag samen in de auto naar het zwembad. Zijn vriendinnetje Fiene was er ook. Hoe leuk was dat. Na het omkleden het bad in. En zodra Teun zijn voetjes het
water raken begint hij te trappelen. Wat een plezier. Samen zingen we liedjes, bewegen we heen en weer in het water en mag Teun zelfs even kopje onder. Wat mama dan weer spannend vond. Teun niet.
Die keek even verdwaasd en begon toen weer te trappelen.
Toen de kindjes aan de bel mochten slingeren, was bij de meeste het touw super interessant. Teun vond van niet. Die slingerde met alle kracht het touw heen en weer alsof hij alle baby’s op een
flesje melk zou willen trakteren bij de zwembadbar.
Ik zou het later in de kroeg niet proberen vriend. Of je moet genoeg geld meenemen..
Al met al een zeer geslaagd uurtje. Volgende week gaan we weer. En die week erna waarschijnlijk ook.. Deze mama is niet meer te stoppen. En Teun trouwens ook niet.
Liefs van Laura
