Tijgeren.. Teun besloot dat het tijd was om daarmee te beginnen toen hij een dagje bij mijn ouders was. Lekker puh mama.
Waar ik eerst hoopte op het moment dat Teun zou gaan kruipen, heb ik nu ogen te kort en verlang ik soms stiekem terug naar het hulpeloze en vooral stilliggende mannetje in de box.
Begrijp me niet verkeerd. Dat tijgeren is onwijs leuk. Zien hoe Teun zich ontwikkelt en steeds meer zelf kan is bijzonder om te ervaren. Maar ook wel eens knap lastig, niks is meer veilig.
Want ineens blijkt er toch nog ergens een verdwaalde kraal op de grond te liggen, zijn de bloemen en kleine takjes in de tuin onwijs lekker en is Teun toch sneller bij Sep zijn eetbak dan
gedacht. Ligt hij vrolijk met die brokken heen en weer te zwaaien.
Heb je net netjes de stopcontacten afgeplakt, blijkt de hondenbench juist vet interessant. En Teun optillen en aan de andere kant van de ruimte leggen heeft geen zin. 3 minuten later is hij er
weer. En 5 minuten daarna weer. En dat alles met een grote boevenlach op zijn gezicht.
Topfavoriet is de drinkbak van de hond. Precies als je denkt dat je nog wel even snel een bord op het aanrecht kan zetten. Zo snel is hij toch nog niet? Wel dus.. Voor je het weet ligt Teun
vrolijk in het water te rollen wat zich over de grond verspreidt. Eerst trots en trappelend om vervolgens keihard te gaan krijsen, drijfnat van het ijskoude water. En heel eerlijk.. ik heb al
vaker zijn zeiknatte kleding uit kunnen trekken na een verfrissend waterballet.
Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen toch? Deze mama dus wel. Sep moet toch drinken..
Liefs van Laura
