Oké eerlijk is eerlijk. De afgelopen week zat ik met een soort struggles. Het balanceren tussen feestbeest Laura en moeder Laura. Schipperen tussen gezelligheid en verantwoordelijkheid. Iets wat
ik sinds ik moeder ben sowieso al als lastig ervaar. Want waar haal je de tijd vandaan om alles te doen wat je altijd al deed, plus het onderhouden van het prachtigste cadeau op aarde. Kan niet.
Moet je ook niet willen. Maar rot is het soms wel. Lastig vooral.
Laat ik bij het begin beginnen. De afgelopen jaren gooide Corona roet in het eten. In het feestjesgerecht dan. Toen we Tommy zijn 30ste verjaardag wilden vieren, tijdens Koningsdag,
bevrijdingspop of de kermis. Maar ook tijdens onze bruiloft. Toen we van datum moesten switchen. Toen we een aantal dagen van te voren moesten terugschakelen van 70 naar 30 man. Toen het niet
voetjes van de vloer, maar na de restaurantsluiting van 10 uur naar bed werd. Anders dan waar ik als tienermeisje bij het kijken van romantische films over gefantaseerd had. Heel anders, maar
niet minder bijzonder.
Woensdag was het ook zo’n dag. Na een onwijs leuke Koningsnacht met vriendinnen, waar ik wel heel verantwoordelijk was en als bob in taxi Lieman naar huis reed, stond Koningsdag voor de deur.
Samen met Teun even langs de rommelmarkt van Hoorn en daarna nog een drankje met mensen die daar waren. Bewust geen afspraken gemaakt. We kijken wel hoe het loopt, wat Teun aangeeft en wie we
tegenkomen. Go with the flow.
Na een klein rondje langs knuffels, speelgoed en oude zooi ging het al mis. Teun moest zijn fles. Mijn zusje woont in de stad aan het feestplein, dus na een belletje liepen we door de feestende
mensen het huisfeestje van mijn zusje in. Het eerste wijntje sloeg ik af. De tweede niet en 10 minuten later stonden mijn vrienden ook gezellig op het dakterras en kwam mijn moeder binnenlopen.
Gezellig stond ik te kletsen, te grappen en te genieten. Tijd om naar het plein te gaan. Tommy en ik keken elkaar aan. Nog een drankje en dan naar huis. Te lang in de mensenmassa zou niet fijn
zijn voor Teun. Meteen toen we het plein opliepen wisten we dat het niet handig was, dat de muziek te hard en de mensen te veel was.
Daar was de tweestrijd, Teun aan de ene kant, feestende vriendinnen aan de andere. Ik wilde niet naar huis. Maar wilde ook verantwoordelijk blijven, een goede moeder zijn. Tommy stelde voor naar
huis te gaan. Als we het volgend jaar anders zouden regelen. Met een klein beetje schuldgevoel stemde ik in, want wat had ik een plezier. Ik zwaaide Tommy en Teun uit en liep al dansend naar de
bar om een wijntje te halen.
Wat had ik een fantastische dag. Zo eentje die anders loopt dan je denkt, maar waar je onwijs van geniet. Want die feestjes zijn de beste. Ik ben een type van te voren niet zo’n zin in, maar
vervolgens als laatste naar huis. Die spontaniteit die nu met Teun niet altijd kan. Je soms nee moet verkopen en verstandig moet zijn, ondanks je plezier toch naar huis moet gaan. Iets wat ik
moet leren, of van te voren moet bedenken en een oppas regelen.
Voor nu was ik Tommy onwijs dankbaar. En dat bruiloftfeestje.. Die staat ook nog op de planning.. Met oppas dan, anders is het voor Tommy ook zo lullig..
Liefs van Laura
