Vandaag mocht ik een cadeautje aan mezelf ophalen. Een cadeautje met een flinke prijs, maar wel onwijs waardevol.
De eerste 6 maanden van Teun zijn leven is hij gegroeid op voeding die mijn lichaam aanmaakte. Borstvoeding die zorgde voor bijzondere en intieme momentjes, maar ook tranen, kloven en frustratie.
Want reken maar dat ik gehuild heb toen de klok aangaf dat Teun weer gevoed moest worden, terwijl mijn tepels nog voelde alsof ik een schuiver over het asfalt had gemaakt.
Toch kijk ik met onwijs veel liefde terug op die nachtelijke voedingen, het gemak van trui omhoog en voeden maar. Vanaf het moment dat de productie stopte en ik noodgedwongen helemaal over moest
op flesvoeding, zoek ik al naar een ring met een beetje borstvoeding. Een herinnering naar deze periode van emoties. Maar iedere keer als ik dan een prijskaartje zag draaide ik me weer om en riep
ik, laat maar, zoek het uit, dan maar niet.
Terwijl een zakje borstvoeding in de vriezer lag te wachten op het moment dat ik het prijskaartje wel oké zou vinden, liep ik de juwelier om de hoek binnen voor een paar oorbelletjes. Je raadt
het al.. Daar lag de perfecte ring. Klein maar fijn, zonder te veel poespas, maar wel met een mooi randje. Toen ik het prijskaartje zag, rende ik spontaan de juwelier uit. Laat maar, zoek het
uit, dan maar niet.
Een week later kwam ik terug. Ik wil dit, ik twijfel al zo lang, misschien moet ik het toch doen. En alsof het zo moest zijn, paste de ring precies. De borstvoeding werd uit de vriezer gehaald en
een week later kon ik de ring ophalen.
Wat ben ik blij met deze prachtige herinnering aan de eerste periode met Teun. Dat prijskaartje ben ik spontaan vergeten..
Liefs van Laura
