Ken je dat? Alle plannen over boord en gewoon maar zien hoe het loopt?
Deze week was zo’n week.. Vrijdag werd Teun bij mijn ouders, Teun thuis met een werkende Tommy. Petje af voor deze papa die een vergadering bijwoonde terwijl hij Teun uit de vaatwasser moest
vissen en vervolgens een koprollende Teun uit de speelgoedkist tilde. Want precies op zo’n dag zal je zien dat onze boef de boel op stelten zet. Dinsdag werd mijn vaste yoga-avond verruild voor
een migraineaanval op bed en als klapper heb ik vandaag totaal geen zin om over Italië te bloggen. Ik weet het, ik zou het doen, maar er kwam deze week een nieuw onderwerp op mijn pad. Dat
vakantieverhaal komt wel. Waarschijnlijk dan..
Tijd voor weer eens een eerlijk, kwetsbaar en persoonlijk verhaal.
Deze week keek ik, na stiekem toch een beetje ontwijken, de wereld van Eva. Al gezien? Meerdere keren werd ik getipt voor dit programma. Eerlijke moederverhalen, net als mijn blog.
Toch hield iets mij tegen. Ergens wist ik wel wat.. De angst voor de verhalen. De angst voor het herbeleven van mijn eigen verhaal. Waarschijnlijk vooral dat laatste.
De aflevering begon over de ruggenprik. Meteen kwam er een soort van rechtvaardigheidsgevoel oermoeder naar boven en riep ik “You go girl” tegen de tv. Want ik kan het alleen maar eens zijn met
de woorden over de ruggenprik. Laat het een eigen keuze zijn.
De aflevering ging verder. Over uitscheuren en hechtingen. En vooral dat laatste bracht iets teweeg. De meeste zullen de haatverhouding die ik heb met wonden en het perineum nog wel terug kunnen
halen. Voor wie dat niet kan. Een korte samenvatting:
Teun werd als Superman binnen 14 minuten persen geboren. Met als gevolg een prachtig mannetje, maar ook een flinke scheur en heel wat hechtingen. De wond had niet zoveel zin in de hechtingen en
werkte ze eruit. Nu 10 maanden later is het littekenweefsel eindelijk aan het genezen en is de wond al 2 hele maanden dicht. Begrijp je de haatverhouding?
Terug naar de aflevering. Toen een moeder aan het woord kwam en vertelde over het eruit knippen van de hechtingen bij een ontsteking, kwam het eerste misselijke gevoel naar boven. Flashbacks naar
het moment dat de verloskundige het “breiwerk van hechtingen” (niet mijn woorden), eruit knipte. Vervolgens een moeder die 3 kwartier gehecht werd (🙋🏼♀️) en een arts die aangaf dat het hechten
vaak niet goed gedaan wordt, niet gedurfd wordt om hulp te vragen. Dat was het moment dat ik met tranen over mijn wangen de aflevering heb afgezet.
Hier moet ik een boekje open doen. Hoewel het ergens tegen mijn principes ingaat en ik waarde hecht aan de kennis en kunde van de verloskundige (ook de reden waarom ik eerder niet te diep op dit
stuk inging), heb ik vanaf het begin af aan het idee gehad dat het hechten niet goed is gegaan. Het complexer was dan het leek en er aan de bel had moeten worden getrokken.
Toen ik mijn bundeltje geluk in mijn armen hield, gaf de verloskundige na een grondige inspectie aan dat ze dacht dat ze “mijn onderkant” net aan zelf zou kunnen hechten. Hm net aan. Nouja het
zal wel. Vol vertrouwen en ergens ook onwetendheid liet ik het toe en genoot ik van Teun op mijn borst. Na een half uur gaf de verloskundige aan dat het toch wat lastiger was dan ze dacht, maar
ging toch verder. Weer een half uur later was het dicht, om een paar dagen later weer open te springen.
De aflevering, die ik verder keek met Tommy, ging erover dat hechten een vak apart is, die veel te vaak aan de kant wordt geschoven. En over een herhalingscursus die wordt aangeboden (wauw wat
onwijs goed dat dat er is) en over het gevoel van vrouwen hierbij.
Deze aflevering heeft mij geholpen om mijn gevoel over het hechten te vertrouwen en toch mijn verhaal te delen. Want man wat was het stiekem fijn om andere vrouwen te horen die iets soortgelijks
hadden meegemaakt. Te beseffen dat je niet alleen bent, maar ook te beseffen dat mijn vervelende ervaring niks persoonlijks is. Want behalve dat ik vraagtekens heb bij de kwaliteit van mijn
hechtingen en dat ik graag had gezien dat bij twijfel iemand anders had meegekeken, heb ik een onwijze hulp gehad bij het bevallen en vond ik de verloskundige fantastisch.
Met dit persoonlijke verhaal hoop ik dat er vrouwen zijn, waaronder ik zelf als het ooit nog eens zo mag zijn, die na een bevalling durven aan te geven als ze twijfels hebben, vragen durven te
stellen als ze denken dat er iets niet klopt en voor zichzelf durven opkomen als ze ook maar ergens een klein beetje denken dat er iemand anders bij moet komen kijken. Want het gaat niet zomaar
om iets, het gaat om een stukje vrouwelijkheid, een stukje persoonlijkheid waar een scheur in komt. Een plek waar je trots op moet kunnen zijn.
Op mijn perineum prijkt een litteken. Een litteken die mij altijd zal herinneren aan de geboorte van Teun, maar ook aan mijn kracht om voor mezelf op te mogen komen. En daar ben ik, na heel wat
bloed, zweet en tranen best een beetje trots op.
Liefs van Laura