Waarom weet ik niet, maar dat eerste kappersbezoek stel ik steeds uit. Als een soort sentimentele moeder wuif ik de vraag of Teun niet een keer naar de kapper moet steeds weg. Pas na een jaar is mijn steevaste antwoord.
Maar ook ik zie dat de paar haren die overgebleven zijn van de grote donkere bos van zijn geboorte inmiddels in een staartje kunnen, terwijl op andere plekken de haren nog moeten starten met groeien. Het aan de onderkant krult en er weer op andere plekken korte haartjes opzij pieken. Heel charmant.
Vol goede moed en vooral veel spanning maakte ik een afspraak bij de kapper en stapte we vanmorgen op de fiets. Als een trotse moeder zat ik met Teun op schoot in de kappersstoel. Handjes vast, wat een spanning. Teun vond alles maar wat interessant, maar toen zijn haren werden geknipt keek hij toch even achterom met een blik die zei: wat maak jij me nou?? Blijf eens heel snel van mijn haren af..
Diepe buiging voor de kapster die rustig blijft wachten en af en toe wat haren knipt van een baby die steeds naar een ander punt wil kijken of ineens naar beneden duikt. Bij mij zouden er inmiddels een aantal happen haar te kort of te scheef zijn afgeknipt en zou het oor bloeden omdat ik erin had geknipt.
Met mijn camera in de ene hand en mijn andere hand in de aanslag om de klip die continu op de grond werd gegooid op te vangen, keek ik toe of er niet te veel werd afgeknipt. Ik zag de haren vallen en het kapsel korter worden, was dit wel de goede keuze? Waar gaan zijn krullen heen? HELP!
Hoe meer haren er op de grond vielen, hoe beter het kapsel werd.
Toen de kapster vroeg of ik een lok haar mee naar huis wilde, zei ik meteen nee, om vervolgens toch een plukje haar te pakken. Niks snappend van mezelf. Daar had ik toch niks mee? Laura waarom doe je dit?
Met het lokje haar, een eerste knipdiploma en speciale gel in de tas stapte we weer op de fiets. Had ik mij hier nou zo druk over gemaakt?
Liefs van Laura
