Wij hebben een dreumes met temperament. Heel veel temperament. En een hele duidelijke eigen wil. Zodra hij liever eet wat jij eet, je stopt met
schommelen of iets afpakt wat hij niet mag hebben, begint hij keihard te krijsen. Kei-hard.
Het krijsen wordt vergezeld met wild hoofdgeschud en af en toe boos iets weggooien. Laatst at ik een broodje en Teun zijn eigen boterham. Meneer vond mij broodje er veel lekkerder uitzien en
zette het op het krijsen. Inclusief grote tranen en pruillip. Om vervolgens met een flinke vaart en boos gegil zijn eigen stukje aan de kant te smijten toen hij doorhad dat huilen niet zou
helpen. Op dat moment stond ik voor een dilemma: een stukje van mijn brood geven, zodat niet de hele camping hoefde mee te genieten van Teun zijn scheeuwconcert, of doorzetten en een start maken
aan die gevreesde opvoeding.
Vol goede moed koos ik voor het laatste en nam zelf een hap van mijn brood. Ik zei tegen Teun dat dit van mama was en gaf hem nog een stukje van zijn eigen brood. Dit is voor Teun. Met een flinke
kracht werd het stukje naar de andere kant van de tafel gegooid, vergezeld met weer een boze gil. Oké rustig blijven en doorzetten mama. Weer nam ik zelf een hap en herhaalde wat ik zei, en
daarna nog eens. Na een aantal keren leek Teun door te hebben dat het niet zou gaan werken en belande het stukje brood in zijn mond.
Trots keek ik naar Tommy, het was gelukt. Een kleine vreugdedans in mijn hoofd volgde.
Die avond wilde Teun, ons broodmonster, liever een stukje stokbrood in plaats van de soep en volgde dezelfde strijd. Maar nu vergezeld met een flinke dosis vermoeidheid. Deze strijd heeft Teun
gewonnen, eerlijk is eerlijk.
Er staat ons nog heel wat te wachten met boef Teun..
Liefs van Laura
