Het afgelopen jaar is Teun af en toe een nachtje ergens blijven slapen, soms twee als het zo uitkwam. Op die momenten was het vaak even schakelen, even wennen aan het idee niet continu aan te
staan. Maar stiekem ook wel fijn om niet steeds met een schuin oog op de babyfoon te letten of de zoveelste poepluier te verschonen.
Dit weekend was het anders. Heel anders. Na een onwijs leuk familieuitje, waar we op tandems door de Haarlemse straten racete en opdrachten moesten uitvoeren, aten we bij mijn schoonouders in het
strandhuisje op het strand. Na een gezellige barbecue was het tijd om Teun daar achter te laten. Om hem dinsdag, na Lappendag en een dag tijd om in te pakken voor de verbouwing, weer op te
halen.
Ik keek nog even hoe hij heerlijk lag te slapen, zeiden iedereen gedag en liepen samen het strand af, richting de auto. Tranen prikten in mijn ogen en ik slikte een brok in mijn keel weg. Kom op
Laura niet huilen. Het zijn 2 nachten, dinsdag zie je hem weer. Maar zodra we de strandafgang opliepen hield ik het niet meer en stroomden de tranen over mijn wangen. Het voelde zo verkeerd, zo
stom om Teun niet mee te nemen. Ik wilde mij omdraaien, over het zand terugrennen en hem weer ophalen. Hem knuffelen en zijn lach horen. Werd compleet overvallen door dit nieuwe gevoel van
moederliefde. Herkende mezelf niet en raakte bijna de controle over mijn ademhaling kwijt.
Even rustig zitten op het bankje bij de strandopgang en het gevoel zwakte wat af. Kon het weer wat beter relativeren. Teun vindt het geweldig bij opa en oma op het strand, ik heb ook zin in
Lappendag en we halen hem gewoon maandag op in plaats van dinsdag. Één nachtje is best te overzien.
En zo liepen we verder naar de auto, belden mijn schoonouders om het uit te leggen en aan te geven dat we hem maandagavond zouden ophalen en genoten van het wandelingetje door Zandvoort. Zoekend
naar redenen waarom mijn gevoel nu zo was. Ik ben moe, we zijn de afgelopen weken samen geweest zonder opvang en dat was de vorige logeerpartijen wel zo, het is nu voor iets leuks voor mezelf en
niet omdat het moet voor werk etc.
Agh misschien mag dit gevoel er gewoon zijn, keihard moedergevoel, gênante tranen van liefde en ongemakkelijk gevoel van missen. Waarom ook niet? Maandag kon ik hem weer heerlijk knuffelen, na
een ontzettend leuk feestje op Lappendag. En hoe fijn was dat.
Liefs van Laura
