Dinsdag. De dag van nieuwe dingen. Voor Teun dan. Alsof hij denkt. “Ik zal het mama nog even laten zien voor haar werkweek weer begint.” Vorige week dinsdag hoorde ik mijn eigen enthousiaste stem, schel en trots door de kamer. “Teun, je staat!!!” Vol verwondering keek hij mij aan en moest toen lachen. Besefte zelf ook dat hij los stond en niet tegen de tafel of bank.
De rest van de week stond onze kleine durval overal op om vervolgens met een lach weer op zijn billen te vallen en naar zijn speelgoed te kruipen. Dat duurt niet lang meer voor hij loopt, verkondigde iedereen om ons heen.
En toen ineens op die dinsdag van nieuwe dingen stond Teun weer op. Mijn zusje vroeg of hij al een stapje had gezet. En terwijl ik uit aan het leggen was dat hij nog niet verder was gekomen dan één klein stapje, besloot Teun dat het tijd was. Als een schattig waggelend eendje liep hij richting de keukenkastjes. Sprakeloos keken Eva en ik toe om vervolgens in juichen en klappen uit te barsten. Trots en verbaasd keek Teun op, zonder echt te begrijpen wat er was gebeurd. De daaropvolgende momenten liep Teun tussen Eva en mij heen en weer. Met een grote trotse lach op zijn gezicht, werd papa gefacetimed en zat sep trillend onder de stoel. In de war van al dat enthousiaste gejuich en geklap. Hij snapte er niks van.
De rest van de week bleef Teun oefenen. Liep hele stukken aan de hand door het park en zelf door het huis. Steeds met die grote trotse lach op zijn gezicht. En papa en mama keken trots mee. Wat een mijlpaal. Op donderdag besloot hij dat hij genoeg geoefend had en ook wel op de tafel buiten kon klimmen en deze als danspodium en catwalk kon gebruiken. Stond hij daar als een rocker met zijn hoofd te schudden. Mama dichtbij om hem op te vangen als hij zou vallen.
Benieuwd wat hij deze dinsdag weer zal leren..
Liefs van Laura
