Vanaf het moment dat Teun het levenslicht zag, keek ik uit naar de momenten van interactie, reageren en grapjes maken. Of eigenlijk al vanaf het moment dat het tweede streepje op de
zwangerschapstest verscheen. Ik zag ons samen knutselen, liedjes zingen en voorlezen.
De periode van interactie is begonnen. Laten we vooraf zeggen dat het meestal heel fijn, gezellig en grappig is, begrijp me niet verkeerd. Maar onze razende wervelwind heeft inmiddels ontdekt dat
het grappig is om mama uit te dagen. Om keihard lachend en neeschuddend weg te lopen met iets waar hij heel goed van weet dat hij het niet mag pakken. Want hoe grappig is dat. Vooral als mama je
dan oppakt en ergens anders neerzet. Lachen geblazen. Ik doe het nog een keer.
En nu hij kan lopen is het helemaal feest. 2 ogen en 2 handen zijn niet genoeg. Lang niet genoeg. Want neem ik net een slokje thee, besluit Teun dat het tijd is om een leeg kopje van tafel te
halen. En als ik net weer zit om een slokje van die inmiddels lauwe thee te nemen, kijkt Teun mij nee schuddend aan om vervolgens keihard met zijn speelgoed piano op de grond te rammen. Als je
het dan afpakt is het gillen geblazen. Dan zit onze driftkikker klaar om de hele buurt bij elkaar te schreeuwen.
En dus kijk ik stiekem uit naar die momenten dat Teun heerlijk ligt te slapen overdag en ik een warm kopje thee kan drinken. En nog eerlijker? Kijk ik stiekem weg als Teun weer eens de
afstandsbediening van tafel heeft gejat en kijkt of ik het zie. Choose your battles zeggen ze toch? Deze mama gaat uitgeteld met een warm kopje thee in bed liggen.
Liefs van Laura
