Toen we elkaar 2 jaar geleden de liefde beloofden, ging daar een emotionele week aan vooraf.
Nadat de trouwdatum van 5 juni naar 3 oktober werd gewijzigd, omdat Corona om de hoek kwam kijken, werd 3 dagen voor de bruiloft op een persconferentie bekend dat we de helft van de gastenlijst
moesten skippen.
Tranen rolden over mijn wangen om vervolgens een nieuw plan te maken. Aanpassen en gaan.
Vanaf het moment dat het dansfeestje niet door kon gaan, wisten we dat onze bruiloft nog een deel 2 zou krijgen. Na een aantal jaar gewoon een deel opnieuw.
En toen kwam Teun. Ons prachtige ventje en grootste liefde. De buik groeide en de cijfers op de weegschaal stegen. De kilo’s vlogen er aan en kropen er af. Hoe hard ik er ook voor werkte.
Dat mijn lichaam een andere vorm heeft aangenomen, eentje waar een klein mensje in gegroeid is, omarm ik met liefde. Maar wat vind ik dat toch ook lastig. Dat ik die spijkerbroeken niet meer
dicht krijg vind ik niet zo belangrijk, dan koop ik gewoon een nieuwe. Maar die trouwjurk… Die weer passen werd mijn doel, zodat ik kon genieten in mijn witte outfit op dat trouwfeestjubileum,
maar dan met Teun in onze armen, als een waar pronkstuk tussen ons in.
En nu 15 maanden later ging de jurk over mijn heupen en de rits dicht. Stond ik op zondagochtend met mijn haar nog in model van het feestje van de avond ervoor en de make-upresten nog op mijn
gezicht, te dansen in mijn trouwjurk met Teun in mijn armen. Iets strakker bij de heupen en iets krapper bij de buik, maar nog steeds prachtig.
Wat een magisch moment.
Liefs van Laura
