Ik ben een soort mix van durven, avontuur en ondertussen een mega angsthaas zijn. Lesgeven in Ethiopië, karaoke zingen in de bar of een mini playbackshow presenteren voor een volgestouwde zaal.
Ik draai mijn hand er niet voor om. Met een gezonde portie rondvliegende kriebels in mijn buik, dat dan weer wel.
Slapen in een tentje in een safaripark in Malawi? Geen probleem.. Om dan vervolgens zeven kleuren te schijten, maar niet naar de wc durven, omdat je dan die tent uit moet.. Of een berg opklimmen
om vervolgens halverwege hyperventilerend geen stap meer te verzetten. Echt iets voor mij..
Met een vier maanden oude baby vliegen naar Curaçao vond ik geen probleem, maar van de kleinste dingen kan ik onwijs angstig worden. De huisarts bellen om een afspraak te maken, moeten parkeren
op een plek die ik niet ken of iets terugbrengen in een winkel. Dat laatste moest ik dus ooit doen binnen een groepstherapie. Een pak tuckoekjes kopen en die dan direct bij de informatiebalie
weer inleveren. WAAROM??Ze hadden mij feilloos door. En ik weet het.. Wie maakt zich druk om een simpel belletje, parkeren of iets terugbrengen. Ja ik dus.. Ik betaal liever extra of loop nog een
blokje om.
En zo zat ik op maandagen en dinsdagen toch vaak thuis met Teun. Afspreken om iets te doen met familie of vrienden vond ik prima. Maar helemaal alleen..
En dan niet vanwege Teun, want er op uit met een kind en een hond vind ik dan weer geen probleem. Dat onbekende.. dat is zo doodeng. Niet weten of er parkeerplek is of een onbekende plek
bezoeken, veroorzaakt een soort kortsluiting in mijn hoofd. Dus loop ik op maandag maar weer het bekende rondje door het park om de hoek en ga op dinsdag maar weer eens richting de bakker.
Afgelopen dinsdag werd ik wakker met een onrustig gevoel. Waarom doe ik dit? Waarom blijf ik zo hangen in het probleem van wat als.. Ik wil gewoon naar dat strand.. Ik moet dit toch alleen
kunnen? Ik ben een volwassen vrouw. Kom op zeg..
En dus stond ik nog voor ik mij kon bedenken met Teun op het strand. Een bekend strand, met een bekende route en veel parkeerplek, dat dan weer wel, maar ik was er. Een overwinning. En terwijl we
daar stonden te genieten van de wind, het zand en de rust, besloot ik dat ik nog wel meer durfde. Ik tilde Teun mee naar de strandtent en vroeg om hulp.. Om hulp vragen aan een onbekende, om een
kinderstoel te pakken, hoe simpel wil je het hebben.. Maar voor mij toch een onwijs grote stap. En het werkte. Was dat nou zo moeilijk?
Om 11 uur waren we alweer thuis, voldaan en moe van het strand. Maar ook zo trots.
Dit gaan we vaker doen.. Ook als het spannend is. Juist als het spannend is.
Liefs van Laura
