Terwijl je rustig in de rij staat om knutselspullen af te rekenen, sluipt er ineens een welbekende geur je neus in. Nog even kijk je om je heen of er ergens anders een kind staat. Helaas. De geur
komt toch echt uit de kleine poepmachine die je met grote ogen vanuit het winkelkarretje aanstaart.
Met de tassen verf en kwasten in de ene en Teun in de andere snel ik de winkel uit. De pannenkoeken die 3 dagen geleden zijn gegeten, lijken eindelijk een weg naar buiten te vinden. En dat ruik
je. Teun in de bakfiets en in standje snel naar huis.
Daar aangekomen haal ik de verschoonspullen tevoorschijn en begin vol goede moed met het uittrekken van zijn broek. In één beweging trek ik soepel de broek naar beneden om het klusje snel te
klaren. Dan zakt de moed in mijn schoenen. De poep vliegt letterlijk om mijn oren en laat een fijne vlek achter op mijn eigen broek. Teun kijkt lachend mijn kant op terwijl ik met open mond drie
seconden nodig heb om dit poepfestijn tot mij door te laten dringen. Nog drie seconden om te beseffen dat het geen zin heeft om met doekjes aan de slag te gaan. Alles zit onder.
Dus zo loop ik weer drie seconden later met poep op mijn broek en een kind onder de bruine vlekken naar boven. Douche aan en bad laten vullen. Teun blij, want hij doet niets liever. Mama bekomen
van de eerste chaos.
Gelukkig is die opstopping weer klaar. Hoop ik dan. Voorlopig even geen pannenkoeken.
Liefs van Laura
