Terwijl Teun zand in zijn emmer aan het scheppen is of over zichzelf, vind ik het weer eens tijd voor een nieuwe blog.
De eerste maanden van deze zwangerschap was de energie ver te zoeken en de zin om een blog te schrijven dus ook. Maar we zijn er weer. Up and running.
Ik zie mezelf nog gaan bij de zwangerschap van Teun. Na 5 weken rennend door de school in de hoop dat het toilet vrij was. Toen ik bij deze zwangerschap de 5 weken aantikte, was de misselijkheid
in geen velden of wegen te bekennen. Blij en dankbaar liep ik dat leerkrachtentoilet voorbij. Jou heb ik niet nodig vriend, dit keer niet. Tenminste tot mijn blaas zo verdrukt zal worden, dat ik
om andere reden vaak in dat hokje te vinden ben.
Dacht ik.. Nou je gaat het raden. Een paar weken later hing ik spugend met de huisarts aan de telefoon. Zelfs die slokken water kwamen er binnen de kortste keren via dezelfde weg weer uit. Er
werden pillen voorgeschreven tegen de misselijkheid. Daardoor lukte het om aan het werk te gaan. Een soort van. Want de misselijkheid bleef, maar ik kon nu in ieder geval alles binnen houden. Het
enige wat ik de hele week deed was 3 dagen werken om daar vervolgens van bij te komen. Wat voelde ik mij schuldig naar Teun. Een mama die vooral op de bank hing, niet echt leuke dingen meer
ondernam en op dinsdag naar tante Anne die, onwijs fijn, bijsprong.
Wat was deze zwangerschap anders dan die met Teun. Vermoeid? Ja, maar wel in staat alles te blijven doen. Misselijk? Ja, maar niet de hele dag. Eerlijk is eerlijk als ik zeg dat ik soms huilend
in een hoekje wegkroop, wensend dat het snel voorbij zou zijn. In de ochtend heel vroeg met een droge cracker in bed. Afvragend waarom we ooit hadden bedacht een tweede kindje te willen.
Laten we vooropstellen dat ik onwijs dankbaar ben voor het kindje in mijn buik. Besef dat we gezegend zijn dat ik weer zwanger mocht raken. Maar man, man wat heb ik de wc-pot gehaat.
Na 13 weken nam de misselijkheid af. Kreeg ik langzaam weer wat meer energie. Alsof ik die pillen nooit had hoeven slikken om mijn eten binnen te houden.
De vermoeidheid is er nog steeds. Moet echt bewuste keuzes maken en dat is soms onwijs frustrerend. Maar oh wat ben ik dankbaar en blij met het kleine mensje in mijn buik.
En wat ben ik blij dat ik dat leerkrachtentoilet weer voorbij kan lopen in plaats van naar binnen te rennen.
Liefs van Laura
