De hevige misselijkheid, de grote vermoeidheid en het feit dat er deze generatie alleen nog maar jongens in de familie geboren zijn.. Dit moest een meisje worden. En eerlijk is eerlijk als ik ook
zeg dat ik dat heel leuk had gevonden. Een stiekeme taboe. Maar wat hoor ik dat veel om mij heen als ik eerlijk vertel dat ik het liefst een meisje in ons gezin had willen verwelkomen.
De schattige jurkjes, bloemenprintjes en haarbandjes. En dan een oudere broer om haar te beschermen. Of veel ruzie te maken.. Kan natuurlijk ook.
Vol spanning telde ik de dagen af tot de 13 weken echo. Deze was met ruim 14 weken, dus wie weet konden ze wat zien. En stiekem toch zeggen. Nadat we gezien hadden dat alles, zo fijn en het
allerbelangrijkste, goed was, trokken we onze stoutste schoenen aan. Kon ze al iets zien? Er werden geen uitspraken over gedaan. Vol ongeduld probeerde in de nub te ontdekken. Vroeg ik het op
Facebook. Hoe mensen het niet willen weten tot de geboorte is mij een raadsel. Mevrouw ongeduld hier!
Een week later mochten we weer. Dit keer voor de pretecho. We zouden gaan horen of het een jongen of meisje zou worden. Mijn gevoel vertelde mij pas op het laatste moment dat het een jongen moest
zijn. Terwijl mijn stiekeme wens de andere kant op wees. Bang om wat mijn reactie zou kunnen zijn, ging ik liggen en stroopte mijn shirt omhoog.
Terwijl Teun mijn hand vasthield, kwam ons prachtige kindje in beeld. Druk bewegend en gapend, zoals we bij Teun ook hadden gezien op de echo. Echte familie.
Een paar minuten later opende ons kindje zijn benen om even vol trots te showen wat er tussen zijn benen zat. Geen twijfel mogelijk.. Een broertje voor Teun.
Op het moment dat ik het zag, stroomde de tranen over mijn wangen. Niet zoals ik stiekem had verwacht van teleurstelling, maar van blijdschap. Het was goed en het was prachtig. Er zou nog een
jongetje bijkomen in ons prachtige gezin. Een mannenhuis, waar zelfs de hond een piemeltje heeft.
Zodra we de deur uit liepen, wisten we hoe dit kindje zou gaan heten, terwijl we voor de echo wel ideeën hadden, maar niks concreet.
Inmiddels schopt onze kleine druktemaker er lekker op los. En halen we binnenkort Teun zijn kleertjes weer eens van zolder.
Twee jongens, twee broers en heel veel liefde.
Liefs van Laura
