Zonder zorgen lopen we richting het ziekenhuis. Een medische 20 weken echo ivm de schisis van Tommy. Bij Teun waren we er mee bezig. Nu niet, want bij Teun was alles ook goed. Ik vraag nog aan
mijn zussen wie er die middag meegaat naar Sprookjeswonderland.
Na een praatje met de buren, die toevallig ook in de wachtkamer zitten, mogen we naar binnen.
Ons bewegelijke mannetje laat meteen zien dat hij vrolijk heen en weer springt in mijn baarmoeder. We zien de hersenen, handjes en het maagje. Het hart klopt, alles is goed.
Tot ze bij het gezicht aankomt. De reden van deze echo. Nadat hij eerst een paar minuten zijn hand voor zijn gezicht houdt, lekker eigenwijs, zien we het meteen als hij hem weghaalt. Er zit een
zwart streepje van zijn lip naar zijn neus. Hij heeft een lipspleetje geeft de gynaecoloog aan. In een splitsecond draaien mijn gedachten om. De tranen stromen over mijn wangen en de angst slaat
toe. Tommy pakt mijn hand vast en duizend vragen vechten om voorrang in mijn hoofd. Ik spreek uit dat ik blij ben dat dit het is en niet een hartafwijking. Dat hier goed mee te leven is. Kijk
maar naar zijn vader. De gynaecoloog geeft aan dat ik nog even moet wachten met dit soort conclusies en dat ze eerst rustig verder wil kijken. Ze kijkt naar de kaak en ook daar geeft ze aan iets
te zien. In het nagesprek geeft ze aan het niet gezien te hebben bij de kaak. We weten het niet meer.
De rest van de echo kijken we in spanning mee. We zien onze kleine vriend bewegen en slikken en kunnen ons bijna niet voorstellen dat er iets aan de hand is. Alles lijkt verder goed.
Gelukkig.
Tijdens het schoonmaken van mijn buik, geeft de gynaecoloog aan dat ze ons gaat doorverwijzen naar het AMC. Dat we daar een uitgebreide echo zullen krijgen en doorverwezen worden naar het
speciale schisisteam. Een team waar Tommy zeer bekend mee is.
Ze benoemt dat we moeten gaan nadenken of we een vruchtwaterpunctie willen doen. Dat ze dat daar zullen gaan vragen. Op dat moment komt er een vlaag misselijkheid naar boven en weet ik niet waar
ik het moet zoeken. Een schisis is toch een spleet in lip, kaak of gehemelte? Iets wat opgelost kan worden met operaties? Waar je zonder pijn mee kunt leven? Waarom moeten we dan een
vruchtwaterpunctie doen?
Ze legt uit dat een schisis vaak samengaat met andere syndromen. Dat het belangrijk is om na te gaan denken in hoeverre we de zwangerschap willen doorzetten. En wat een reden zou zijn deze
eventueel af te breken.
De angst en onzekerheid vechten om aandacht als we een brief in onze handen krijgen die ook naar het AMC gestuurd zal worden. Diezelfde middag zou het AMC al bellen, omdat we al redelijk ver in
de zwangerschap zijn.
Vol ongeloof stappen we het ziekenhuis uit. Lopen we richting de auto en besluiten dat we naar Tommy zijn moeder willen. Een ervaringsdeskundige die weet hoe het is om dit als ouder mee te maken.
Wat er allemaal op je afkomt.
We merken dat we het goed willen praten. Gelukkig is het niks ernstigers en worden ons tegelijkertijd bewust van dat dit ook niet niks is. Dat ons kindje in de eerste maanden van zijn leven
geopereerd zal worden. In het gunstigste geval dan. Want als het wel een syndroom is, weten we nog niet wat het allemaal in zal houden.
We houden ons vast aan de goede 13 weken echo, de goede verdere 20 weken echo en de uitslag van de NIPT en nevenbevindingen.
Maandag mogen we naar het AMC en hopen we meer te horen.
Die avond barst ik in huilen uit als ik besef dat ik geen echo foto’s heb. In alle chaos en onwerkelijkheid hebben we hier niet aan gedacht. De gynaecoloog ook niet. Iedere keer keek ik uren naar
die foto’s en juist nu kon het niet. Terwijl we daar nu zo’n behoefte aan hadden. Helaas kan het niet met terugwerkende kracht en zullen we maandag moeten afwachten.
Wat ben ik dankbaar dat ons kindje in dit gezin mag opgroeien. Als het alleen om een schisis gaat. Dat hij altijd naar zijn papa kan kijken als grote voorbeeld en ziet dat hij niet alleen
is.
Ik geloof dat wij dit kunnen. Dat Tommy, Teun en ik sterk genoeg zijn om dit kindje te ondersteunen. In de ziekenhuis bezoeken en ook zijn eventuele onzekerheden.
Wat ben ik blij met alle lieve familie en vrienden om ons heen. Waardevol en dankbaar.
En zo onwijs gespannen naar hoe dit verder gaat.
Liefs van Laura
