Vol spanning rijden we richting het ziekenhuis. Veel te vroeg, maar stel dat er file staat. Te laat komen willen we absoluut niet. De laatste nachten gingen alle scenario’s door mijn hoofd. Dacht
ik na over situaties rondom de schisis om er vervolgens aan te denken dat ons kindje er misschien wel helemaal niet zou zijn. Dat er veel meer aan de hand is. En dat allemaal terwijl ons kleine
mannetje er lustig op los schopte. Alsof hij wilde zeggen. Rustig maar mama, ik ben er gewoon.
In het enorme ziekenhuis lijkt het wel een doolhof met alle gangen, afdelingen en mensen. We volgen de juiste route, vullen een lang vragenformulier in en nemen plaats in de wachtkamer.
Al snel worden we naar binnen geroepen en beginnen we aan de echo. We zien zijn organen, ruggetje, schedel en kloppende hartje. Alles ziet er goed uit, net als bij de 20 weken echo.
Alsof hij ons wil pesten blijft hij met zijn hand voor zijn gezicht zwaaien. Tot hij even later toch even zijn mondje laat zien. Met een spleetje aan de linkerkant. Dat wisten we al. Een grotere
uitdaging volgt als de gynaecoloog wil bekijken of hij ook een kaakspleetje heeft. Ons kleine vriendje blijft met zijn hoofdje in de baarmoederwand gedrukt, waardoor de kaak niet goed te zien is.
De hele trucendoos gaat open. Ik dans, spring, draai, ga naar de wc en spring nog een paar keer. Alles zonder resultaat. Hij blijft op zijn comfortabele plek liggen.
Na nog wat duwen en draaien, besluit de gynaecoloog er een collega bij te halen. Samen kijken ze nog eens. Hij geeft al snel aan toch een spleetje te zien om daar vervolgens weer op terug te
komen. De kaak lijkt in tact, maar het kan niet met zekerheid gezegd worden. Ook zien ze hem slikken en lijkt de huig in tact. Goede voortekenen voor een gesloten gehemelte. Goed nieuws
dus.
Opgelucht door deze eerste onderzoeken lopen we de kamer uit. Het lijkt alleen een lipspleetje te zijn. Het gunstigste scenario. Over 10 weken gaan we weer. Voor een 3D echo om alvast een beetje
aan zijn gezichtje te wennen.
We kunnen meteen door naar de volgende afspraak. Met een geneticus die ons meer kan vertellen over mogelijke syndromen en de kansen daarop ivm erfelijkheid. Afhankelijk hiervan moeten we een
keuze maken of we een vruchtwaterpunctie willen doen. Alles op korte termijn, want we zijn al ver in de zwangerschap.
We leggen alle vragen op tafel, er wordt een stamboom van onze families uitgetekend en alle mogelijke aandoeningen en symptomen worden besproken. De kans op een losstaande schisis zonder syndroom
is 90 tot 95 procent. Omdat Tommy ook alleen een schisis heeft is die kans bij ons nog groter. Een grote opluchting. Toch blijft er een kans op een syndroom en om het zeker te weten kunnen we een
vruchtwaterpunctie laten doen. Ook daar zitten risico’s aan.
Na een korte overweging besluiten we het niet te doen. We willen het risico op een miskraam niet nemen. Niet met zo’n kleine kans op een syndroom. Waar het vervolgens ook nog de vraag van zou
zijn wat voor syndroom en of we daar een zwangerschap voor af zouden breken.
De nipt was goed, echo was goed en de erfelijkheid zit ons in dit geval mee.
Met een geruster hart lopen we het ziekenhuis weer uit. Van alle scenario’s was dit het gunstigste. Het idee dat hij een schisis heeft is al bijna gewend.
Binnenkort hebben we onze eerste afspraak met het schisisteam van het amc. Daar zullen we meer horen over het traject tijdens en na de zwangerschap.
1000 nieuwe vragen gaan alweer door ons hoofd, maar eerst gaan we genieten van deze geruststelling. Daarna zien we wel weer verder.
Wat zijn we nu al trots op ons prachtige mannetje.
Liefs van Laura
