Hoe betrek je een kind van bijna twee bij de zwangerschap?
In mijn romantische beeld zag ik mezelf op de bank liggen. Knuffelend met Teun, hand op mijn buik om de schopjes te voelen. Nu is knuffelen sowieso niet Teun zijn favoriete bezigheid. Laat staan
rustig bij je liggen, maar dat ter zijde. Soms werkt het. Heel even. 10 seconden.
In werkelijkheid weet Teun wel dat er een baby in mijn buik zit, tenminste hij zegt baby als ik naar mijn buik wijs. Wil dan dat mijn shirt omhoog gaat en geeft een kusje op mijn navel. Super
grappig en lief, want daar is de baby heeft Teun bedacht. Een soort kijkgaatje naar binnen.
Vervolgens wijst hij ook naar Tommy zijn buik en naar die van zichzelf en roept dan baby, baby. Dus of hij het echt snapt? Het blijft een vraagteken.
Samen lezen we boekjes over een baby in de buik, over pasgeboren baby’s en over een broertje waarbij het lipje stuk is. Een boekje die wij van het schisisteam als tip kregen. Heel bijzonder en
mooi kinderlijk verteld. Al denk ik dat het krijgen van een broertje al abstract is voor Teun, laat staan een broertje die er een beetje anders uitziet.
Dat broertje krijgt wel als enige Teun zijn kostbare chipjes. Papa niet, mama niet, oma niet. Baby ja. Om vervolgens een chipje door mijn navel te duwen. Heel lief Teun, dat wel. Ook een speen,
drinken en zijn speelgoed heeft dat mannetje in mijn buik al gehad. Wat een bofkont.
Wat ben ik nieuwsgierig hoe Teun het allemaal gaat vinden als die kleine er eenmaal is.
Voor nu oefenen we nog even met de pop.
Liefs van Laura
