Terwijl mijn hand op mijn buik rust en ons kleine mannetje er lustig op los schopt, geniet ik van deze momenten van de zwangerschap. Voel ik zo veel liefde voor het mensje in mijn buik.
Eerlijk is eerlijk als ik zeg dat ik deze zwangerschap niet op een roze wolk ervaar. Verre van zelfs. De eerste weken waarin ik niks kon binnen houden, de bekkenklachten van nu, waardoor ik niet
meer kan doen wat ik zou willen doen en de onzekerheid en medische molen waarin we beland zijn. Toch probeer ik altijd te kijken naar wat wel fijn is, het glas halfvol in plaats van halfleeg en
hou ik vast aan de fijne momenten in de zwangerschap. Teun zijn kusjes op mijn navel, het wiegje in de babykamer en de kleine kleertjes in de kast. Want hoe bijzonder en soms buitenaards is het
dat er een mensje in mijn buik groeit, een baby die van niks naar een kindje zo groot als een papaja groeit. Een papaja met een klein piemeltje. En dat gewoon in mijn vrouwenbuik.
De rust is ook wat meer weergekeerd. De spanning wat meer losgelaten. Vol liefde en vertrouwen kijken we ons kleinste vriendje tegemoet. Meestal dan, want de momenten van angst en onzekerheid
vliegen soms de lucht in.
Een aantal weken terug hadden we een afspraak met de arts van het schisisteam. Een kennismaking met de plastische chirurg die ons kindje gaat opereren.
Plastische chirurg.. Ik kan er niks aan doen maar denk dat toch aan borsten en aan billen.. Aan Turkije en mensen die doorslaan en er niet knapper op worden. Niet aan een arts die herstellende
operaties uitvoert, omdat het lichaam dat zelf niet heeft gedaan.
Daar liepen we dan weer door de gangen van het AMC. Inmiddels al de weg wetende, al vertrouwder.
We melden ons bij een balie waar een bord met welkom bij schisisteam Amsterdam ons verwelkomt, nemen plaats in de wachtkamer en worden even later opgehaald door de arts.
Veel informatie en vragen komen op ons af. We kijken naar echo foto’s en filmpjes van het lipspleetje van ons mannetje en krijgen voor en na foto’s te zien van eerdere operaties.
We horen dat we na de bevalling na één a twee weken verwacht worden in het AMC. Daar kunnen de plastisch chirurg, de kinderarts en de geneticus ons kindje controleren. Na 3 a 4 maanden volgt de
operatie. We krijgen te horen hoe dat in zijn werk gaat, dat we bij hem mogen blijven tot de narcose en mogen blijven slapen. Dat we de komende 21 jaar richting Amsterdam zullen rijden voor
onderzoeken en controles.
Ook krijgen we een speciaal flesje mee. Voor als het niet lukt om borstvoeding te geven. Krijgen tips voor boeken om voor te lezen aan Teun en met ervaringen van andere ouders.
Als laatste zoekt de arts in de computer naar het dossier van Tommy. Gewoon voor de grap, om te kijken wat er nog terug te vinden is van 20/30 jaar geleden. Handgeschreven dossiers en
operatieverslagen volgen. We bekijken en lezen over overeenkomsten en verschillen.
Tot de arts het laatste operatieverslag opent, eentje van zo’n 18 jaar geleden. Vol verwondering kijkt hij naar het scherm en laat ons zien dat hij zijn eigen naam ziet staan. Dat hij Tommy zijn
lip geopereerd heeft. Waar hij, blijkt later zichzelf, 10 minuten ervoor een compliment voor gaf. Dat het bijna niet meer te zien is.
Dit had hij nog nooit eerder meegemaakt. Twee generaties. Tranen schieten in mijn ogen. Wat een bizar en bijzonder toeval. Met meer vertrouwen en antwoorden lopen we even later het ziekenhuis
weer uit.
Mijn mannen door dezelfde arts geopereerd. Controles bij hetzelfde schisisteam. De cirkel voelt rond. Een bijzonder lichtpuntje in deze gekke tijd.
Wat kijk ik ernaar uit om ons speciale en mooie mannetje te ontmoeten.
Liefs van Laura
