Daar sta je dan. In een overvolle supermarkt om je heen te kijken. Of er toevallig net iemand het gangpad in komt lopen en ziet dat Teun in een vlaag
van woede naar de kiwi’s loopt en deze op de grond mikt. En dat alleen omdat hij zijn broodje nog niet mocht. Eerst betalen..
Op dat moment gaan mijn gedachten naar de reclame waarbij een ouder boos met zijn armen en benen op de grond ligt te trommelen. Gewoon om het kind te laten zien hoe het eruitziet. Even overweeg
ik om tussen de broodjes en het fruit op de grond te gaan liggen, maar besluit dan dat het gekkenwerk is en zet een krijsende Teun in het winkelwagentje.
De rest van de boodschappen doe ik alsof Teun de rust zelf is en lach ik naar de mensen die geïrriteerd onze kant opkijken.
Terwijl ik met een krijsende Teun langs de kaas loop en mezelf blijf toespreken rustig te blijven, blijf ik herhalen dat hij echt zijn broodje wel mag straks, maar we eerst gaan betalen.
Bij de melk kan Teun mijn zin afmaken. Je mag je broodje straks, maar eerst.. letalen. En even later ben ik trots op Teun en mijn eigen doorzettingsvermogen als hij in zijn nopjes, na het
betalen, zijn broodje opsmikkelt.
Dat Teun een eigen wil heeft wist ik, dat er peuterpuberteit bestaat ook, maar dit is soms wel next level. Die juffenskills schieten regelmatig tekort als er weer avondeten door de lucht vliegt
en je eigenlijk rustig moet blijven. Iedere dag zoeken we naar een manier om dit soort momenten aan te pakken en daarom staat Teun tegenwoordig op de gang als hij met eten gooit. Is die nieuwe
deur met veel glas niet altijd even handig. Wel grappig als je uit je ooghoeken ziet dat hij twijfelt of hij de deur open gaat maken en zichzelf dan toch maar weer corrigeert. Of het helpt geen
idee. Of het de beste manier is? Waarschijnlijk niet. Maar Agh je moet toch wat..
Ondertussen houden we ons vast aan de kleine succes momenten en zijn er trots op dat Teun voor zichzelf en zijn eigen wil op kan komen. Daar heeft hij later vast iets aan.
Liefs van Laura
