Sinds ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, heb ik nadenken over de bevalling voor mij uitgeschoven. Als je er gewoon niet aan denkt,
komt het ook niet dichterbij. Geen betere uitvlucht toch?
Toen we besloten hadden voor een tweede te gaan kwam het geen moment in mij op dat ik ook weer met flinke weeën een kindje naar buiten moest persen. Maar die buik bleef groeien en het uitstellen
en nadenken bleef. Want zodra ik er ook maar even aan dacht raakte ik in paniek en stopte het weer weg. Kwetsbaar en spannend om hier over te schrijven, maar ook dit hoort bij eerlijke
mamaverhalen en ik weet zeker dat ik niet alleen ben. Want ja, ik vond mijn bevalling traumatisch..
Toen de 20e week van de zwangerschap in zich kwam besloot ik dat het zo niet langer kon. Dat ik mijn vorige bevallig verre van prettig vond en dit helemaal niet handig is zo op de helft van een
nieuwe zwangerschap. Ook dit kindje zal er hoe dan ook uit moeten. Met of zonder trauma. En dus zocht ik hulp. Hulp bij een coach die gespecialiseerd is in trauma’s bij bevallingen en de periode
erna.
De eerste keer ging ik met lood in mijn schoenen heen. Want was mijn verhaal wel erg genoeg? Stelde ik me niet aan?
Ik vertelde mijn bevalverhaal. Over de lange weeën, de onzekerheid na vervelende opmerkingen van de verloskundige en het negeren van het verzoek voor een ruggenprik na uren lange weeënstormen.
Het hechten door een onzekere verloskundige en de 8 maanden erna toen bleek dat het hechten niet goed gegaan was en er een open wond over bleef. Met een hoge ademhaling kwamen in grote lijnen
alle minuten voorbij. Het was duidelijk dat dit hoog zat en nog lang niet verwerkt.
De keer erna onderzochten we waar mijn grootste pijnpunt zat. Waar bij mij de grootste angst zat. Niet bij de vervelende opstapelingen van omstandigheden, maar bij de onmacht die daar bij kwam
kijken. De kracht die ik zo graag had gehad, maar ik niet voelde. De machteloosheid toen de verloskundige binnenkwam na 16 uur weeën opvangen en zei dat het allemaal nog wel mee viel, dat mensen
vaak te vroeg bellen. Want wanneer mag ik dan wel bellen? Wat is de grens? Het niet meer op mijn benen kunnen staan na uren weeënstormen waarbij de ontsluiting niet verder ging. Maar vooral het
moment dat ik niet meer kon, vroeg om een ruggenprik en deze niet kreeg. Want een eerste verzoek werd genegeerd en ik was nog zo rustig. Rustig omdat ik volledig uitgeschakeld was vanwege de
pijn. Gevlucht uit mijn lichaam en er als een soort helikopter boven hing en niet voor mezelf kon opkomen. Niet kon zeggen dat het genoeg was en dus nog een paar uur door ging zonder prik. De
zelfverzekerdheid die miste toen de verloskundige van het ziekenhuis aangaf dat het wel heftig was, maar ze dacht dat ze het net zelf kon hechten en halverwege aangaf dat het toch erger was dan
ze dacht.
Oftewel onmacht, onzekerheid en je niet gehoord voelen. Daar zat mijn pijn. Daar zat mijn angst.
En dus zoomde we daar op in tijdens een EMDR sessie. Een hele waardevolle sessie waar ik, na een hele heftige reactie van mijn lichaam waar ik bijna onderuitging van de spanningen, liefdevol kon
terugkijken naar dat moment. Naar Tommy die mij omhoog hield en hielp de weeën weg te puffen. Naar de hartslag van Teun, die op de monitor verscheen en de kracht die er toch was. We deden het
samen. Tommy, Teun en ik.
De vorige bevalling ging wat meer naar de achtergrond en er kwam ruimte om na te denken over wat ik nu zou willen tijdens die laatste buikmomenten van dat kleine mannetje voor hij de wereld zal
ontmoeten.
Hoe kan ik bij mezelf blijven, krachtig zijn en zorgen dat die machteloosheid zo veel mogelijk op de achtergrond blijft. Want helemaal wegnemen zal nooit lukken. Er ontstond een bevalposter met
krachtige uitspraken, wensen en verzoeken. We bespraken het met Tommy en de verloskundige en zo werd er vooraf al naar mij en mijn verzoeken geluisterd. Is iedereen al op de hoogte van mijn
wensen en onzekerheden. Mijn valkuil om het pas aan te geven als het eigenlijk al niet meer gaat en er dan dus meteen gehoor moet worden gegeven aan mijn verzoek, dat we even checken of het
hechten echt wel lukt als dat aan de orde is en dat ik mag bellen als ik twijfels heb.
Wat was dat prettig en voelt het bij deze verloskundigenpraktijk vertrouwd. Een andere als bij mijn vorige bevalling. Eentje waar het voelt of ik en mijn verhaal er mogen zijn.
Hoe de bevalling loopt weten we nog niet, maar het moment komt steeds dichterbij. Een bevalling zal nooit prettig zijn, maar door deze afspraken met een coach, kijk ik het veel positiever en
vooral krachtiger tegemoet. Ik kan dit en luister en blijf bij mezelf. Een mooiere boodschap had ik er niet uit kunnen halen..
Liefs van Laura
