Terwijl ik dit schrijf ligt grote broer Teun te slapen in zijn eigen bed. En ik kan alleen maar trots zijn. Trots op hoe hij is, hoe hij het doet als grote broer.
Vanaf het moment dat Moos in mijn buik groeide kon hij al niet wachten om hem te ontmoeten. Ik hoor hem nog blij baby is er roepen, toen ik met de verloskundige naar beneden liep na de poging om
te strippen. Helaas meneer.. Nog even wachten.
De blijdschap, de voetstapjes op de trap, de rennende beentjes als hij doorkrijgt dat er een baby in mijn armen ligt. Zijn lijfje op bed, het zachte stemmetje die Moos zegt, trots als een pauw.
Glimmende oogjes, Moos lacht naar mij. Aaien, aaien en nog eens aaien. Liefde in de puurste vorm.
De stoere grote broer die zodra hij wakker wordt Moos kijken roept, om vervolgens een veel te harde en onhandige knuffel te geven. Zo eentje die je aan de ene kant onwijs lief vindt en aan de
andere kant doodsbang maakt. Zo goed bedoeld. Die zichzelf na die knuffel omhoog duwt met zijn handen op dat kleine babybuikje. Onschuldig en zonder idee van de onhandigheid.
De grote broer die veel te hard de wipstoel heen en weer beweegt. Mama alert ernaast om in te grijpen als Moos gelanceerd dreigt te worden.
Die lieve broer die boos zegt dat Moos nog niet weg mag als we vragen of we hem tijdens het op schoot vasthouden, weer moeten pakken. Ook als hij keihard huilt. Volgens mij hoort Teun het niet
eens.. blijft als een soort rustige buddha naar zijn broertje staren.
De Teun die soms moet wennen aan grote broer zijn, de aandacht verdelen en zijn fysieke liefde uiten. Die soms expres, bij gebrek aan zich kunnen beheersen, Moos slaat, krabt of knijpt. Al voor
dat hij het zelf doorheeft. Om vervolgens precies te weten wat hij wel mag doen. Aaien, kusjes geven, knuffels. Man wat vind ik dat soms lastig. Want hoe handel je op de juiste manier. Boos?
Begripvol? Rustig? En zorg je er ondertussen voor dat Moos veilig blijft. Is dit normaal?
Hoe zorg je ervoor dat Teun zich gezien blijft voelen, beseft hoe belangrijk hij nog steeds voor ons is. Juist nu hij grote broer is.
Iedere dag is een zoektocht en perfect is het zeker niet. Regelmatig sta ik te balanceren tussen een huilende baby in de box en een peuter die ineens op de wc wil poepen. Of moet ik mijn been
muisstil houden als ondergrond voor een blokkentoren, terwijl Moos gulzig de melk naar binnen klokt.
Maar samen vinden we onze weg als nieuw gezin. Gezin van 4. Waarin we Teun prijzen, zijn liefde laten uiten naar Moos en Moos soms extra beschermen als er weer een stuk speelgoed zijn kant op
vliegt, omdat Teun vond dat Moos er nu mee mocht spelen.
Er is een extra laatje met liefde open gegaan bij het zien van Teun als trotse grote broer. Een grote la waarvan ik niet wist dat die bestond. Trots als een pauw dat ik de moeder van deze twee
mannetjes mag zijn.
Liefs van Laura
