Terwijl Moos ziek op mijn buik ligt te slapen, is het tijd om weer eens een blog te schrijven.
Eentje die vooral over zijn broer Teun gaat. Want man, ik wist dat je moest opletten wat je zegt of doet als ouder, maar onze kleine kopie pikt het zelfs op als je zachtjes iets fluistert, om het
er dan op een onwijs onhandig moment uit te schreeuwen.
Vooral als het over scheldwoorden gaat die je er uitfloept als je je teen stoot. Je blijft een mens..
Die woorden lijken een enorme aantrekkingskracht te hebben en binnen één keer opgeslagen en verwerkt in de actieve woordenschat. Tuurlijk.. Sta je vervolgens met je oren te klapperen bij opa en
oma, in twijfel of je Teun nou echt shit hoorde zeggen..
Maar als hij naar bed moet, is hij ineens doof.. en is zijn supergehoor ver te zoeken. Nog eens tuurlijk..
Hoe ouder Teun aan het worden is, hoe vaker je zijn ogen ziet volgen wat je doet. Die hersenen ziet kraken en in actie ziet overgaan. Zo sta ik geregeld te stofzuigen met een 2 jarige met zijn
speelgoedstofzuiger naast mij. Om hem dan later wel te horen zeggen dat hij niet echt is die stofzuiger, als ik vraag of hij, puur als leerelement, zijn door de lucht gegooide speeltijd even wil
opzuigen. Plan mislukt..
Laatst liep hij door de supermarkt. Met zo’n kinderwinkelwagentje, die je vervolgens zelf onhandig aan dat vlaggetje door de winkel staat te duwen. Met een bloedserieus gezicht sjokte hij langs
de schappen om even te blijven staan, te kijken, te knikken, ja te zeggen en vervolgens een of ander random product in dat winkelwagentje te gooien. Meestal leg je het weer terug, nadat je al 100
keer hebt gezegd dat je moet kijken met je ogen en niks mag pakken. Toch is er laatst in een onoplettend moment een bakje pittige kip salade met mango in de koelkast beland. Trots dat hij was,
had hij even geregeld…
Sinds Moos er is zijn we iets makkelijker met schermpjes. En dus werd de oude iPad van Tommy van zolder gehaald en een educatieve app geïnstalleerd. Code op het beginscherm en de ouder heeft het
in de hand. Denk je dan..
Niet dus.. zodra ik Moos even snel naar bed heb gebracht en naar beneden vlieg, om te kijken wat Teun aan het doen is, staat dat kleine monstertje nonchalant een spelletje op die iPad te spelen.
Zich van geen kwaad bewust. En nadat ik wat drinken uit de keuken pak weer.
Vanuit mijn ooghoeken kijk ik wat Teun doet. Hij pakt de iPad, drukt op de hometoets en toetst vol zelfvertrouwen met zijn kleine vingertjes de code in, swiped naar de juiste pagina en drukt op
Nijntje om de app te openen. DAT KIND IS 2!!
Observeren, onthouden en nadoen.. ook hier, dat is duidelijk..
En dus letten we steeds vaker op wat we zeggen, doen en ondernemen. En stimuleren we Teun vooral om te blijven ontdekken, na te spelen en initiatief te tonen. Want eerlijk is eerlijk, soms is het
onhandig, maar nog veel vaker genieten en keihard lachen.
Onze kleine ondernemer in de dop.
Liefs van Laura
